Sunday, November 13, 2016

Πρώτες εντυπώσεις: Metallica - Hardwired... to Self-Destruct


Το Hardwired...to Self-Destruct κυκλοφορεί επισήμως σε λίγες μέρες, η πραγματική πρεμιέρα του όμως ήταν χθες, καθώς "λήκαρε" στο ίντερνετ και προφανώς χιλιάδες χιλιάδων δεν έκατσαν να περιμένουν την φυσική κόπια τους, συνεπώς, η 12η Νοεμβρίου είναι η ημερομηνία που ο δίσκος συστήθηκε στον πλανήτη. Φυσικά, ανάμεσά τους και εγώ, που με το που ήρθε στα χέρια μου (χάρη στον φίλο Κώστα! Ευχαριστώ! - δεν βάζω επώνυμο για ευνόητους λόγους!), έπραξα τα δέοντα. Κανονίστηκε άμεσα listening session με τα σωστά άτομα (χρόνια είχαμε να ακούσουμε νέο δίσκο έτσι - εμ, Metallica... όχι κάποιος τυχάρπαστος...). Η βραδιά κύλησε πολύ καλά. Πολύ καλύτερα από ότι περίμενα εγώ τουλάχιστον. Συγκινητικά καλύτερα θα έλεγα.

Χωρίς άλλο μπλα-μπλα, μετά από 5-6 ακροάσεις, οι πρώτες μου εντυπώσεις, ξεκινώντας άμεσα από το ρεζουμέ:

Ο δίσκος, σαν πρώτη αίσθηση είναι ένα πραγματικό 8άρι. Στα καλύτερα της χρονιάς άνετα. Για τον οπαδό που υπερασπίζεται σθεναρά το Death Magnetic και παραλείπει τα προβληματάκια που ακολουθούν (και που υπήρχαν σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό στο DM), πάει και οπαδικό 9άρι, γιατί ε, Μετάλλικα. Με λίγα λόγια, η φάση ΠΕΤΥΧΕ. Και μιλάμε για φάση Metallica.

Τα προβληματάκια: τα κομμάτια θέλουν (σχεδόν όλα, και τα καλά) το έντιτ τους, οικονομία και λιγότερη φλυαρία σε κάτι γέφυρες. Δεν χρειάζεται πάλι να έχουν κομμάτια των 6-6:30 λεπτών. Αλλά ήθελε και γενναιότητα να βγάλουν ένα δίσκο 8-9 κομματιών, να τσιμπήσει μασίφ 9, του ενθουσιασμού. Η ιδέα του διπλού δίσκου δεν μου αρέσει. Καμία σχέση με άλλα θεοβάρετα διπλά άλμπουμ αλλά η κούραση κάπου στο δεύτερο CD, αδικεί τα κομμάτια εκεί. Για αυτό πάντως ακούγονται αξιοξέχαστα, όπως λένε και κάποιες κριτικές, και δεν είναι τυχαίο ότι είναι τα κομμάτια στο 2ο CD σε όλες τις κριτικές που έχω διαβάσει, όταν πλέον έχει κουραστεί το αυτί. Το ξυπνάνε σοφά πάντως στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το οποίο είναι μάλλον και η κορυφή του. Ε, όπως και να το κάνουμε, όταν σπιντάρουν με έμπνευση οι Metallica, δεν γίνεται να μην συγκινηθείς... Το Spit Out the Bone είναι το κομμάτι που του αξίζουν πραγματικά τα ενθουσιώδη σχόλια που γράφτηκαν για το ομώνυμο τρίλεπτο κομμάτι και που δεν νομίζω να τα αξίζει.

Για μένα τα 2 πρώτα, που τα ξέραμε (ομώνυμο, Atlas, Rise), είναι και τα μετριότερα του δίσκου. Ίσως και το Murder One (το tribute στον Lemmy) κινείται εκεί, αν και μου αρέσει το ριφ του, μου αρέσει το feeling του, απλά αυτό το κομμάτι ειδικά δεν χρειαζόταν να είναι κοντά 6 λεπτά, έπρεπε να είναι 3. Τα υπόλοιπα μπορεί ενδεχομένως να πάσχουν λίγο σε φλυαρία (θα δείξει και το repeat) αλλά έχουν πραγματικά πολύ καλό υλικό και μου αρέσουν. Να πω ότι το ManUnkind που έχει σταμπαριστεί στα πιο μέτρια, το βρίσκω καλό.

Moth Into Flame: μακράν το καλύτερο από τα τρία που δόθηκαν στην δημοσιότητα πριν την κυκλοφορία του δίσκου και ένα από τα καλύτερα του δίσκου - αλλά σίγουρα όχι το καλύτερο.

Πάντως, μπράβο τους, είναι δίσκος με πολύ ψωμί, θέλει ακροάσεις, έχουν επιτέλους αφομοιώσει οργανικά το παρελθόν με το Load (πολύ Load/Reload!) και βασικά θα έλεγα ότι (ειδικά ο πρώτος δίσκος) χαρακτηρίζεται κυρίως από την φόρμουλα Kill Em All - Load με δομές Justice (αυτό το τελευταίο δεν πέτυχε πολύ καλά πάντα...), με πρέζες Black Album, ελάχιστα Puppets, Ride (το λιγότερο από όλα), πιο πολύ κάτι σημεία που φέρνουν στο νου άμεσα συγκεκριμένα σημεία από τα προαναφερθέντα 2.

Βασικά θα έλεγα ότι είναι ένα Μέταλ Load πιο πολύ από οτιδήποτε, με αυτό που δεν πέτυχε στο Death Magnetic, η οργανική αφομοίωση των κλασσικών στοιχείων τους να ισορροπεί και να πετυχαίνει εδώ. Α, και το No Leaf Clover άκουσα στο Confusion, που το λέω για απολύτως θετικό.

Ο Χάμετ δεν είναι τόσο ανύπαρκτος όσο στα κομμάτια που είχαν κυκλοφορήσει και έχει και πραγματικά καλές στιγμές, παραμένει όμως ο παίχτης που θα ήθελα παραπάνω πράγματα. Ο Lars είναι επαρκέστατος και έχει δέσει πολύ ωραία με τον Trujillo. Δεν βάζει φωτιά στο δρόμο αλλά πραγματικά δεν με απασχόλησε στην ακρόαση του δίσκου.

Χέτφιλντ τεράστιος, τεράστιος όμως, κουβαλάει τα πάντα και τα ριφ και η φωνή είναι μακράν το καλύτερο πράγμα στο δίσκο. Το κούλνες των Load-ικών ριφ γιγαντώνεται από το αποτύπωμα της μπάντας και του Τζέιμζ...

Η παραγωγή είναι καλή, καλύτερη σαφέστατα του Death Magnetic και του Lords of Summer και βασικά πέραν του ότι δεν είναι συγκλονιστική δεν έχω να της προσάψω απολύτως τίποτα (ίσως σε κάποια σόλο του Χάμετ τα ήθελα πιο bright).

Το βρίσκω το καλύτερο από εποχής Loads (στα οποία έβαζα 8 στο best-of τους κατόπιν πολλών ετών που τους κράταγα μούτρα) και νομίζω ότι θα το ακούσω περισσότερο από αυτά συνολικά. Άρα παίζει για μένα να είναι το καλύτερο όντως από το 1991, ασχέτως αν δεν έχει την επιρροή που αναμφισβήτητα είχαν τα Loads.

Το πιο ωραία πράγμα ήταν οι εκπλήξεις που δεν περίμενες πια από τους Metallica (ειδικά μετά το DM ή το Lords of Summer), δηλαδή το εντελώς Alice in Chains Dream No More ή το Halo on Fire, το οποίο πραγματικά είναι θαυμάσιο κομμάτι- κάτι λέγαμε για US Metal και Dio όταν έπαιζε στο σέσσιον! - και μαζί με το καταιγιστικό Spit out the Bone που προαναφέρθηκε, τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου για μένα.

Το άλμπουμ δεν είναι τέλειο και δεν είναι στα επίπεδα των μυθικών Metallica, στα οποία προσωπικά δεν κατατάσσω τα Loads και του λείπει το σοκαριστικά τεράστιο κομμάτι και έχει τα ψεγάδια του ως προς την κατάχρηση του χρόνου - και ακόμα δεν πείθομαι ότι χρειαζόταν διπλός δίσκος, ακόμα και αν μου αρέσουν τα περισσότερα κομμάτια. Είναι όμως ένας δίσκος πραγματικά καλός, χωρίς να σου βγάζει αυτό το κακό safe φήλινγκ που μου έβγαζε το DM ενώ η πονηράδα/κούλνες του Load αναδεικνύονται πολύ όμορφα στη συνολική αισθητική που παρουσιάζουν οι Metallica του 2016.

Βασικά μιλάμε για έναν πραγματικά καλό δίσκο Metallica με πολύ πράμα να ανακαλύψεις σε διαδοχικές ακροάσεις (μην κάνετε σκιπ κομμάτια που δεν σας τρέλαναν με την μία...) και ενώ περίμενα κάτι καλύτερο από τα 2 προηγούμενα, ειλικρινά, δεν το περίμενα τόσο καλό. Περίμενα 2-3-4 καλά κομμάτια τύπου Moth Into Flame, πήρα σαφώς πολύ παραπάνω από αυτό. Για όσο κόσμο οι Metallica δεν πέθαναν το 1991 ή το 1996, ο δίσκος θα αρέσει, πιθανότατα και να ενθουσιάσει την οπαδάρα. Από την άλλη σε όσο κόσμο δεν άρεσε η 90ς κατεύθυνσή τους (και μιλάω μόνο μουσικά - όχι όλο το υπόλοιπο πανηγύρι) και ΔΕΝ συμφιλιώθηκαν μαζί τους στο Death Magnetic, δύσκολα θα αλλάξουν γνώμη εδώ, πέραν 2-3 κομματιών - αλλά αν αναρωτιούνται, ο δίσκος είναι πολύ καλύτερος του Magnetic και ίσως αξίζει τον κόπο μια επίσκεψις.

Οι Metallica ακούγονται πιο focused, πιο σίγουροι για τον εαυτό τους και κατάφεραν να συνδυάσουν το παρελθόν τους με το ύφος και την κατεύθυνση των 90ς (σχεδόν, όχι πάντοτε) αβίαστα και σίγουρα επιτυχημένα, χωρίς να ακούγεται ετερόκλητο ή σαν να μπήκαν στο μπλέντερ (DM...) πιθανόν για πρώτη φορά. Στην τελική, όπως και να το κάνουμε, ο Hetfield είναι λατρείας. Και εδώ λάμπει. Τελικά, αυτό είναι που με τούμπαρε εμένα.

Monday, October 03, 2016

Heart of Cygnus - The Voyage of Jonas (2012)


Ένα κείμενο που προοριζόταν για το website του Metal Hammer (σχολιασμός της λίστας της χρονιάς, 2012), δεν δημοσιεύτηκε ποτέ γιατί δεν τελείωσε ποτέ: το παράτησα στις 7 σελίδες, ποτέ μην τελειώνεις σήμερα κάτι που μπορείς να παρατήσεις αύριο. Ή κάτι τέτοιο.
Εν προκειμένω, οι Heart of Cygnus ήταν στην λίστα της χρονιάς και μάλιστα ως η μόνη "vintage" πρόταση. Απαλλαγμένοι από κάθε υποψία trend ή επιτήδευσης αλλά και χωρίς τραγιά και οκάλτ, συγκίνησαν αρκετούς κριτικούς, αρκετό εκλεκτό κόσμο αλλά δεν ακούμπησαν ποτέ ένα ευρύ ακροατήριο (εμ, πού πας χωρίς ξανθιές με μανδύες και κόκκινα κεριά; ένα θυμιατό έστω!)...

Φαίνεται πως το Isles of Ice έκανε δουλειά γιατί φέτος αρκετός κόσμος τους πήρε χαμπάρι, μαζί και εγώ αφού αγνοούσα τους Heart of Cygnus μέχρι το συγκεκριμένο βίντεοκλιπ που μου συνέστησε ο καλός φίλος Δημήτρης. Έφαγα τέτοιο κόλλημα όμως που έριξα μια ματιά τριγύρω και διαπίστωσα ότι το όνομά τους έχει φιγουράρει σε λίστα χρονιάς του Mike Portnoy, ο Βασίλης Ζαχαρόπουλος τους έχει αναφέρει στην στήλη του πολλάκις και γενικά τον καλό λόγο για τους Heart of Cygnus θα τον βρεις παντού. Παντού, εκτός από τον πολύ τον κόσμο.

Λογικό, η μπάντα δεν έχει εταιρεία, αποτελείται από δύο άτομα και τα τρέχει (πλέον) όλα μόνη της. Ο ηγέτης Jeff Lane, τραγουδάει, παίζει κιθάρα, γράφει μουσική, παίζει το μπάσο, τα πλήκτρα, τρέχει όλη την φάση. Δίπλα του ο ντράμερ Jim Nahikian από την αρχή και έτσι πορεύονται από το 2007, όταν κυκλοφόρησε ο πρώτος τους δίσκος “Utopia”, δύο χρονιά μετά την ίδρυσή τους.

Το Voyage of Jonas είναι ο 4ος δίσκος τους και αν και είναι πολύ νωρίς ακόμα να εκφέρω (εγώ) άποψη, έχω την αίσθηση ότι η ποιότητα είναι το ίδιο υψηλή σε κάθε κυκλοφορία τους, τουλάχιστον αυτό προκύπτει από κάθε κουβέντα που κάνω για το θέμα. Περιμένω την πλήρη δισκογραφία τους στο γραμματοκιβώτιο και επανέρχομαι εν καιρώ. Το Voyage of Jonas όμως είναι ήδη λιωμένο και μπορώ να σας πω πως πρόκειται περί καταπληκτικής δουλειάς, που συνδυάζει μια vintage προσέγγιση στην μουσική με υπέροχο ήχο, ειδικά η κιθάρα με το Rickenbacker μπάσο από πάνω παράγουν ένα ηλεκτρικό συνδυασμό που μου λιώνει την καρδιά σε αισθητικό επίπεδο.

Το άλμπουμ είναι concept και ακολουθεί το ταξίδι του ήρωα που μας πάει από heavy rock που γίνεται απροκάλυπτα heavy metal συχνά, με πρέζες progressive rock των νονών και ξώφθαλμων εμπνευστών Rush, των Queen, των Uriah Heep και εικάζω πολλά 70ς ονόματα ακόμα, για τα οποία είμαι αναρμόδιος να μιλήσω αλλά και των Iron Maiden, ’82-'84 μεριά. Οπωσδήποτε, όσοι έχετε φάει το κόλλημα του vintage και έχετε χώρο στην καρδιά σας για το heavy rock (δεν ενοοώ το στόνερ...), το proto-metal (ή χέβυ μέταλ της εποχής, όπως αγαπάτε) και το ευκολόπιοτο progressive, μακριά από δαιδαλώδεις, στρυφνές και αχρείαστες συνθέσεις, ορμάτε ανεπιφύλακτα.

Θα έλεγα να ορμήσουν όλοι που εκτιμάνε την όμορφη, πιασάρικη μουσική που κινείται στα δεδομένα των προαναφερθέντων ονομάτων, είστε πιο πολλοί από ότι νομίζετε! Πολύ ζεστό άκουσμα, ελπίζω πραγματικά να ξανοιχτούν παραπέρα, είναι απολύτως δεδομένο ότι αφορούν πάρα πολύ περισσότερο κόσμο από όσο γνωρίζει το όνομά τους.

Updates (τελευταίο: 10 Ιουνίου 2020)

Update (2013):
Λίγο καιρό αργότερα: H δισκογραφία ήρθε, διαπιστώθηκε ότι ναι, είναι όλη πολύ ποιοτική και αξίζει τον κόπο να την τσεκάρετε, προσωπικά πέρασα τον περισσότερο χρόνο με το Voyage of Jonas και το Over Mountain, Under Hill του 2009. Ακούστε, είναι θαυμάσια Maiden-ιά το κομμάτι, δεν είναι; Και το Tales from Outer Space (επίσης 2009, κάνανε και τέτοια, βγάλανε δύο δίσκους την ίδια χρονιά) είναι πραγματικά πολύ καλό. Το ντεμπούτο τους Utopia δεν το έχω ακούσει ακόμη και νομίζω σήμερα είναι μια πολύ καλή αφορμή.

Update 2 (31/10/2014):
Λίγο καιρό αργότερα ακόμη, στις 31 Οκτωβρίου 2014 ανακοινώθηκε ότι οι Heart of Cygnus διαλύθηκαν άδοξα, σιωπηλά. Είμαι βέβαιος πως εν καιρώ θα λάβουν την εκτίμηση που τους αναλογεί γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι η καλή μουσική δεν μένει κρυμμένη για πάντα.

Κλείνω με το Moonrunner, τελευταίο κομμάτι του Voyage of Jonas και κατά τα φαινόμενα, τελευταίο κομμάτι των Heart of Cygnus. Μια θαυμάσια σύνθεση που νομίζω θα αρέσει σε κάθε φίλο των Uriah Heep.

Update 3 (3/11/2016):
Και όμως! Κάτι κινείται στην καρδιά του Cygnus! Aπό το πουθενά εμφανίστηκε αυτό το καταπληκτικό κομμάτι, δίνοντας ελπίδες στους λίγους και εκλεκτούς φίλους της μπάντας.

Ο Jeff Lane έχει πει ότι σκοπεύει να κυκλοφορήσει καινούργιο δίσκο, οπότε περιμένουμε. Εντωμεταξύ, για όσους θέλουν να παρακολουθούν την γενικότερη μουσική του πορεία, πριν λίγες μέρες (τέλη Σεπτέμβρη 2017) κυκλοφόρησε ένα νέο EP με τους Burningdown, τους οποίους θα περιέγραφα σαν τους Heart of Cygnus με Foo Fighters προσέγγιση; Μπορείτε να ακούσετε όλο το EP και να κατεβάσετε το κομμάτι Miracles στο site του δίσκου.

Update 4 (10/6/2020):
Και μόλις 3.5 χρόνια μετά κυκλοφορεί αυτή η φωτογραφία που μπαίνει στο προφίλ της σελίδας των Heart of Cygnus στο Facebook. Κάτι ψήνεται...

Thursday, September 29, 2016

Ελληνική Σκηνή και Ελληνική Μιζέρια - ανθολόγιο πάρλας


Ένας Άγγλος το 2016 έφτιαξε μια λίστα με μερικά από τα καλύτερα ελληνικά μέταλ γκρουπ, κατά την άποψή του. Πολύ μπλακ, τα γνωστά ονόματα και κάποιες εκπλήξεις είναι οι επιλογές του, οι οποίες στέκονται μια χαρά και βασικά, για να λέμε όλη την αλήθεια, σε σχέση με τις παντελώς άνιωθες, άμπαλες και άχρηστες λίστες που κάνουν συνήθως, αυτή την λες και πολύ καλή, χώρια το προφανές... Όμως, όπως πάντα, βρέθηκαν ένα-δύο-τρεις να παραπονεθούν γιατί η δικιά τους λίστα θα ήταν διαφορετική, ενώ κάποιοι, όπως πάντα, είδαν κάτι πονηρό από πίσω. Δεν έχει σημασία ποιος και τι (κουτσομπόληδες και ιντριγκαδόροι, ληβ δε χωλ), το ζητούμενο είναι ότι για άλλη μια φορά, βγήκε προς τα έξω η κλασσική αμφισβήτηση και το αιώνιο παράπονο: "ΑΔΙΚΙΑ ΡΕ".

Τίποτα καινούργιο σε όλο αυτό βέβαια. Από τότε που με θυμάμαι να κάνω κουβέντες για την ελληνική σκηνή, τα παράπονα είναι πάντοτε τα ίδια: Είτε το Μέταλ Χάμερ, είτε ένας συντάκτης συγκεκριμένα, είτε οι διοργανωτές, είτε το κοινό που είναι ποζεράδικο και δεν στηρίζει, είτε οι άλλες μπάντες που φυσικά κάνουν κλίκες και δεν πατάνε στα λάιβ (όχι σαν τη δικιά μας που σχολιάζει τους πάντες με τα καλύτερα λόγια φυσικά), είτε όλοι αυτοί μαζί, ΜΑΣ ΑΔΙΚΟΥΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚΕΣ.

4 χρόνια πριν. Έτος 2012. Συζητάω με παιδιά σε ένα φόρουμ για το Μέταλ Χάμμερ (ήμουν συντάκτης του τότε) και μου εκφράζουν τα κλασσικά παράπονα ότι το περιοδικό αδίκησε τους τάδε και τους δείνα. Εκτός από κάποια εύλογα παράπονα (κανείς δεν είναι τέλειος σίγουρα...) για ατοπήματα υπαρκτά, κόλλησα κάπου με το θέμα "ΑΔΙΚΙΑ". Ήταν η εποχή που μόλις είχε κυκλοφορήσει το (πάρα πολύ καλό) αφιέρωμα Αυγούστου για την Ελληνική Σκηνή. Μεταφέρω τον διάλογο και κάποιες ατάκες από εκεί γιατί με εκφράζουν 100% μέχρι σήμερα. Και δεν βλέπω να αλλάζει αυτό.

Μου έγραφε ένα παιδί:

"εδώ ανοίγεις μεγάλη συζήτηση αλλά για να σου απαντήσω συνοπτικά θα έλεγα ότι το περιοδικό αδίκησε την Ελληνική σκηνή (ειδικά τη heavy/power) πολύ. Ενώ θα έπρεπε να προωθήσει τις Ελληνικές μπάντες και να δώσει ώθηση σε νέα παιδιά να ασχοληθούν, πολλές φορές τους έδειξε ότι αδιαφορεί ή ότι δεν μπορούν να περιμένουν βοήθεια από εκεί. Και όταν λέω βοήθεια δεν εννοώ σπρώξιμο μόνο σε κριτική αλλά οποιουδήποτε είδους. Δηλαδή όσο θυμάμαι το περιοδικό (εκτός και αν κάνω εγώ λάθος και δεν το έχω προσέξει) δεν έγινε κάποιο αφιέρωμα σε στούντιο ηχογράφησης ή στην όλη διαδικασία παραγωγής και δημιουργίας ενός δίσκου. Και γενικά θα μπορούσε να παίξει σημαντικό συμβουλευτικό ρόλο στην σκηνή κάτι που δεν έγινε."

H απάντησή μου:

--------------------------------

Λοιπόν, αυτό που περιγράφεις δεν είναι καμία αδικία. Να πεις ότι μπορούσε να βοηθήσει παραπάνω, να το δεχτώ. Και εγώ θα ήθελα να διοργανώνει κάθε χρόνο ένα φεστιβάλ το χάμμερ με ελληνικές μπάντες, μισές δικής του επιλογής, μισές των αναγνωστών ή κάτι τέτοιο. Και είναι και ωραία ιδέα αυτό που λες για την παραγωγή ενός δίσκου (αν και νομίζω ότι κάτι παρεμφερές έχει γίνει στο παρελθόν). Και μου άρεσε που για ένα φεγγάρι είχε συμβουλές από τον Σάκη των RC σε νέες μπάντες. Έχουν γίνει κανα δυο πραγματάκια, σίγουρα θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα. Το αφιέρωμα του τρέχοντος τεύχους είναι μια πολύ καλή περίπτωση επίσης.

ΑΛΛΑ. (η παρακάτω θέση εκφράζει μόνο εμένα - όπως και όλα τα προηγούμενα φυσικά, αλλά το τονίζω ειδικά τώρα)

Να ΧΕΣΩ κάθε μία ελληνική και ξένη μπάντα που περιμένει ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟ, είτε λέγεται Χάμερ, είτε λέγεται Έλληνας μέταλ οπαδός, είτε το κράτος πρόνοιας (αλά Σουηδία), είτε την μαμά τους, να τους σπρώξουν και βοηθήσουν για να κάτσουν να παίξουν ΜΟΥΣΙΚΗ. Διάολε, ήμουν 15 ετών στο Ηράκλειο Κρήτης (πιο φλωρούπολη δεν έχει η Ελλάδα), με ανύπαρκτα τα πάντα να πούμε και ο μόνος λόγος που κάναμε την φάση ήταν για την ΚΑΥΛΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ. Δεν μας έδωσε κανείς τίποτα και ποτέ και 3 χρόνια παίζαμε γιατί ήταν μια φανταστική αίσθηση και εμπειρία.

Μακάρι και υπέροχα να υπάρχει και δίπλα κάποιος να σπρώχνει και να βοηθάει και τι ωραία πράγματι αν είχαμε υπουργείο πολιτισμού που πριμοδοτούσε τα ταλέντα και τι ωραία αν υπήρχε ένα φτηνό Σιέρρα με άτομα της εμπειρίας του Scott Burns και του Metoyer. Αλλά με πορδές δεν βάφονται αυγά και κανείς δεν σου χρωστάει τίποτα μικρέ επίδοξε μουσικέ (δεν απευθύνομαι σε σένα προσωπικά!).

Είτε έχεις την καύλα να παίξεις και να γράφεις, είτε δεν την έχεις και είσαι ένας σκατοπόζερος, μίζερος και κακομοίρης που σου φταίνε όλοι και όλα εκτός από εσένα. Ακόμα και σαμποτάζ να σου κάνουν που λέει ο λόγος (0 στο Χάμερ γιατί δεν τους άρεσε η φάτσα σου), στα αρχίδια μου, κάτσε παίξε μουσική γιατί το νιώθεις, όχι για να σου πούνε μπράβο.

Πω, τα έχω πάρει τώρα, αντί να δοξάζουν τον θεό που έχουν την ευχέρεια να βρίσκονται 4-5 άτομα σε ένα μέρος να τζαμάρουν και να ρέει η μουσική (τι θείο δώρο πράγματι), μυξοκλαίνε γιατί δεν ήρθε κανείς στο λάιβ τους ή δεν αγόρασε το σκατογραμμένο ντέμο τους. ΣΚΑΤΑ ΣΤΗΝ ΜΑΠΑ τους. Σε όποια μάπα δηλαδή *κολλάει* στο Χάμερ, στον κόσμο που δεν πάει στα λάιβ, στην ελληνική κοινωνία που δεν ακούει μέταλ, στα ραδιόφωνα και δεν ξέρω και γω τι άλλο.

- κλείνει το παραλήρημα, αλήθεια δεν αφορά κανέναν προσωπικά το από πάνω, μιλάω γενικώς για νοοτροπία.

Θέλω να πω, σωστή η κριτική αλλά η δική μου άποψη είναι ότι τίποτα απολύτως δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον μουσικό που νιώθει την ανάγκη να εκφραστεί.

-----------

Στην ίδια κουβέντα είχε εκφραστεί από αρκετό κόσμο ένα μεγάλο παράπονο για ένα αφιέρωμα στην Ελληνική Σκηνή που είχε γράψει ο Χάρης Καραολίδης (γνωστή μορφή με ένα μπλογκ πολύ καλύτερο από το δικό μου και το δικό σου και ένας από τους αγαπημένους μου συντάκτες στο Χάμερ). Το αφιέρωμα εκείνο ήταν από τα αγαπημένα μου σαν αναγνώστης, με την έννοια ότι το είχα διαβάσει πολλές φορές γελώντας:

--------

να αναφερθώ στο αφιέρωμα του Καραολίδη. Εγώ όταν το διάβαζα σχημάτισα την εντύπωση ότι είχε διπλό σκοπό: Να αναφερθεί επι τροχάδην στην ιστορία χρονολογικά/ονομαστικά, πιο πολύ μεταφέροντας το κλίμα της εποχής και κατά δεύτερον να το κάνει με μια ελαφριά διάθεση, στην οποία δεν έλειπε και ο αυτοσαρκασμός. Το κλίμα της εποχής, των αρχών 80ς που η μισή γοητεία είναι ο οτινανισμός και ο ερασιτεχνισμός που βγάζουν αβίαστα καλτιλίκι. Προσωπικά δεν το βρήκα κακόβουλο (ίσως λίγο με τον Κατή αλλά αν υπάρχει ένας που έχει δώσει πολλά δικαιώματα είναι αυτός), το βρήκα πολύ διασκεδαστικό. Μπορεί ο Τσιμπινουδάκης να έχει την τιμητική του ας πούμε με τις διάφορες δηλώσεις ή τα ρετούς μαλλιά με στυλό (έλα τώρα, δεν γέλασες με εκείνη την φωτογραφία;!) αντί για τους Vaal αλλά δεν νομίζω ότι εκείνο το ένθετο σκοπό είχε να καταρτίσει το κοινό δισκογραφικά. Είχε αφηγηματικό/ιστορικό χαρακτήρα (μαζί με συνεντεύξεις αρχαίων συντακτών με κανονικό θάψιμο της "επαγγελματικότητας" του Χάμερ κλπ) για να βγει η εικόνα του "πώς είχαν τα πράγματα τότε". Γραφικά, τιμημένα 80ς. Εγώ το εξέλαβα έτσι. Άλλωστε δεν νομίζω ότι βγαίνει και πολύ κουλ ο ίδιος ο Καραολίδης με εκείνη την ανεκδιήγητη φωτογραφία με τα γάντια του μποξ (Νοκ-Άουτ) [σ.σ.: ο αυτοσαρκασμός είναι καλό πράγμα, για σκεφτείτε το μερικοί το θέμα].

Καταλαβαίνω ότι ο Τσιμπινουδάκης τα πήρε στο κρανίο (και απειλούσε να τον κάνει μαύρο στο ξύλο καθότι και επαγγελματίας καρατέκα λέει τώρα) αλλά δεν του δίνω δίκιο, θα έπρεπε να είναι και πιο χοντρόπετσος και με μεγαλύτερη αυτογνωσία (το γραφικόμετρο βάραγε κόκκινο, δεν είναι κακό να το ξέρει). Και αυτό ισχύει γενικότερα. Αν δεν μπορείς να αντέξεις την κοροϊδία όταν ας πούμε βγαίνεις παστωμένος με make up, μην το κάνεις. Γενικώς η ελληνική σκηνή και ο έλληνας μεταλλάς κατά την γνώμη μου πρέπει να σταματήσει να παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά, ΕΙΔΙΚΑ σε συγκεκριμένα ζητήματα ιερότητας και αναγκαστικού σεβασμού και αλληλεγγύης και (με το συμπάθειο) παπάρια μάντολες. Όλα αυτά κερδίζονται, δεν εξυπακούονται. Μπράβο στα παιδιά που υποστηρίζουν για να υποστηρίξουν και μόνο (ειλικρινά) αλλά αυτό είναι κατά την ταπεινή μου άποψη above and beyond the call of duty.

--------------

Αυτά, κλείνω με την παρατήρηση ότι η Ελληνική Σκηνή έχει κάνει άλματα ποιότητας από την νέα χιλιετία και πέρα, ειδικά τα τελευταία 10 χρόνια περίπου. Προσωπικά μιλώντας αυξήθηκε εκθετικά ο αριθμός ελληνικών κυκλοφοριών που ακούω σε σχέση με τα 90ς και 80ς. Γιατί, σε τελική ανάλυση, μου ακούγονται πολύ-πολύ καλύτερα. Αυτά τα γράφω με απόλυτο σεβασμό στις μπάντες που άνοιξαν τον δρόμο σε όλους τους υπόλοιπους, σε εποχές που η λέξη "αντιξοότητα" δεν αρκεί να περιγράψει τις δυσκολίες, την ασχετοσύνη και την έχθρα των εξωμεταλλάδων. Αρκετές δυσκολίες είχαν για να προσθέσουν και την μίρλα και τις κλίκες και τα μέσα από πάνω εδώ που τα λέμε... Παρόλα αυτά, σαν ακροατής που δεν μου αρέσει κάτι ανάλογα με το πόσο εκτιμώ και σέβομαι έναν μουσικό, πρέπει να είμαι ειλικρινής και να πω ότι η πλειοψηφία της ελληνικής σκηνής της εποχής, για μένα δεν ακούγεται - κυρίως λόγω ΑΘΛΙΩΝ παραγωγών. Ευτυχώς, μεγαλώσαμε πια και υπάρχουν πια μεταλλάδες να σου βγάλουν ήχο και παραγωγή και η νέα γενιά δεν περιμένει θριάμβους και διθυράμβους επειδή έπαιξε ένα λάιβ ή έβγαλε ένα ντέμο... Συνήθως δηλαδή, οι αξιόλογοι σίγουρα...για τους λοιπούς, ξαναδιαβάστε το κείμενο σε bold. Περιμένω το Metal from Hellas ΠΑΡΤ ΤΟΥ, να δούμε τι πρόοδο κάναμε...

Ζήτω η Athens Thrash Attack. Zήτω το θρας. Χέηλ του Released Anger. Γιατί έτσι.

Η εικόνα είναι το εξώφυλλο της συλλογής Greece Attacks του 1989, μια κυκλοφορία της FM Records. Ιδανική για να πάρετε μια ιδέα, χωρίς να είναι εξαντλητική προφανώς.

Thursday, September 15, 2016

Η Ιδέα και η Σκληρή Πραγματικότητα


Black Sabbath και Bolt Thrower, ο Φανμπόης και ο Μαλάκας

V for Vic, 3/2012

To πρόσφατο φιάσκο με τους Black Sabbath έφερε στο προσκήνιο ένα φαινόμενο που υπάρχει ολόγυρά μας αλλά πολλές φορές αρνούμαστε να το δούμε. Συνήθως διαλέγουμε την ματιά του κυνικού (ρεαλιστή ανάλογα ποιον ρωτήσεις) ή του ρομαντικού (αφελή αντίστοιχα). Την ρομαντική εικόνα μιας μπάντας, που αποτελείται από τις καλύτερες στιγμές τους και τη ματιά της απομυθοποίησης και απογοήτευσης που στηλιτεύει κάθε ατόπημα. Στην πραγματικότητα φυσικά και οι δυο ματιές/όψεις υπάρχουν εξίσου έγκυρες.

Στις περιπτώσεις των Τεράστιων αυτό μεταφράζεται σε μάχη (συνήθως καναπεδάτη στο internet) μεταξύ «γνήσιων» οπαδών και “haters”. Ο Dave Mustaine ας πούμε είναι ο τύπος που σφίγγει δόντια , φτύνει στίχους και βγάζει το Rust in Peace. Αλλά είναι και καμμένος τζάνκι και «χριστιανούλης». Οι Metallica είναι ξεπουλημένοι ή άτομα που κάνουν αποκλειστικά το κέφι τους. Οι Maiden έχουν τον καλύτερο μπασίστα, τραγουδιστή και δίσκο κάθε χρόνο εξ ορισμού ή είναι τελειωμένοι δεινόσαυροι, εργοστάσιο παραγωγής χρημάτων. Οι Mastodon είναι τρέντι μπαφόμαγκες ή μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες των τελευταίων ετών.

Όσο για τους Sabbath... Πείτε μου εσείς. 11/11/11 και ανοίξαμε όλοι σαμπάνιες ξέρω γω. Εγώ σίγουρα πάντως, επιτέλους θα δω Σάμπαθ, δεν θα πεθάνω τόταλ ποζέρι (=μεταλάς που δεν έχει δει Sabbath/Priest/Maiden, αυτοπροσδιορισμός). Και μετά πέφτει ο γκαντεμόσπορος ο μητσοτακικός και αρρωσταίνει ο Tony πρώτα και μετά που το παλεύει, πέφτει ο ξενερόσπορος ο σάπιος. Δεν θα επεκταθώ, στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους επιβάλλεται να πάρουν 25% όλοι (η εικόνα πάνω λέει αλήθεια), 40 μύρια – πόσα διάλο είναι- ο καθένας και να Γουστάρουν. Για να τσινάει ο Bill, που λιγότερα έπαιρνε έτσι κι αλλιώς από πάντοτε, ε, της ξεφτίλας θα’ναι. Εγώ το ρίχνω Bill, ασχέτως αν το χειρίστηκε από ερασιτεχνικά έως κουτοπόνηρα, διότι με 40 μύρια τακτοποιείς και τα εγγόνια σου Shozzy. Εγωισμοί και απληστία της κωλάρας. Και επανέρχομαι στο αρχικό θέμα. Η εικόνα των Sabbath που έχει ο πιστός οπαδός (και είναι πολλοί) και αυτό το καπιταλιστικό αίσχος που συμβαίνει είναι δεδομένα αντίθετα.

Το πώς κουβαλάει ο καθένας μας αυτές τις δύο πλευρές, την Ιδέα και την Σκληρή Πραγματικότητα, μας ορίζει και μας αποκαλύπτει σαν συζητητές μουσικής. Ο θετικός κομπλεξικός (ο γραφικός με την καλή έννοια, ο φανμπόης) ταυτίζει μουσική και άνθρωπο (γαμάνε αμφότερα) και ο αρνητικός κομπλεξικός (aka μαλάκας) προσπαθεί να χαλάσει την ζαχαρένια του γραφικού. Ο μη-κομπλεξικός αγαπάει την μουσική και τον καλλιτέχνη μαζί με τα ελαττώματα του (ως άνθρωπο). Φρονώ ότι η τελευταία οδός είναι η πιο υγιής, χωρίς να διεκδικώ δάφνες αντι-κομπλεξισμού, το σκίσιμο της εικόνας των 80s Metallica από την πραγματικότητα των Black Album και Load ακόμα στάζει αίμα. Αλλά γενικά, προσπαθώ να μεγαλώσω.

Και να, που φτάνοντας αισίως τα 35, από εκεί που νιώθω ότι έχω κατακτήσει το zen του ψύχραιμου οπαδισμού, με βρίσκω να απαιτώ από τους Black Sabbath το ήθος των Bolt Thrower.

Οι Bolt Thrower φυλάνε ως κόρη οφθαλμού την αυθεντικότητα, το επίπεδο και το όνομα της μπάντας τους, εις βάρος του κέρδους. Άλλα μεγέθη θα πει κανείς, αν έπαιζαν εκατοντάδες εκατομμύρια μπορεί και να λέγαμε άλλα. Δεν αντιλέγω. Αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι μας ζεσταίνει την καρδούλα ότι παίζουν για ξεφτίλα τιμές, ότι πετάνε δίσκο τους στα σκουπίδια ως ανάξιο του ονόματός τους και δεν πουλάνε σώβρακα Bolt Thrower.

Τους αγαπάμε περισσότερο για αυτό. Είναι ένα ιδανικό που έχει τεράστια αξία σε μια εποχή ισοπέδωσης των πάντων, σε διδάσκει με την στάση του. Κυρίως, το αγνό συναίσθημα που σου μεταδίδει η μουσική αντικατοπτρίζεται σε μια αντίστοιχη γνησιότητα στα πρόσωπα των μουσικών, η Πραγματικότητα και η Ιδέα ταυτίζονται: Outgunned, outnumbered. Never outclassed.

Δεν περιμένω οι Sabbath να μην πουλάνε σώβρακα Sabbath, ούτε να παίζουν για 6 λίρες. Περιμένω όμως μετά από τέτοια καριέρα, να μην τους νοιάζει ποιος θα φάει πιο πολύ και αν θα δικαιώσει το brand name του στο συμβόλαιο. Να υπηρετήσουν το όνομα Black Sabbath. Δηλαδή να δώσουν στον κόσμο ακριβώς αυτό που ονειρεύεται σκεπτόμενος την μπάντα. Κολασμένο λάιβ, ανατριχίλες με το κιλό, την αύρα των original 4 (ποιος Clufetos τώρα, έλα, να σοβαρευτούμε), heavy metal ιστορία, last chance to see, let’s go out with a bang! Αντ’αυτού, «ποιος Ward μωρέ, θα πάρει τα ίδια λεφτά με μένα;»

Σκατά, ποζέρι θα πεθάνω.


Δημοσιεύτηκε στην αρχική του μορφή τον Μάρτιο του 2012 στο Metal Hammer (V for Vic)

Friday, July 01, 2016

Remember the Fallen - Cliff Burton


Όνομα: Clifford Lee Burton

Συγκροτήματα: Trauma, Metallica

Ημερομηνίες Γέννησης / Θανάτου: 10/2/1962 - 27/9/1986

Cause of Death: Τροχαίο

1. Life

O Cliff έκανε πρώτη φορά αισθητή την παρουσία του στο Bay Area ως ο μπασίστας που δεν ακούγεται σαν κανένας άλλος μπασίστας. Ήταν ο πόλος έλξης για να δεις τους, κατά τ’άλλα μέτριους, Trauma live. Ένα πλήθος μαλλούρας κοπανιόταν σε half-time πάνω από το Rickenbacker του, το οποίο έβγαζε ήχους που δεν θύμιζαν καθόλου μπάσο. Αυτό το θέαμα αντίκρισαν και οι Metallica όταν πήγαν να παρακολουθήσουν τους Trauma, μετά από σύσταση του Brian Slagel, για να τσεκάρουν τον πιθανό αντικαταστάτη του Ron McGovney. Lars και James ψάρωσαν άσχημα και του προσέφεραν την θέση άμεσα. Τον ήθελαν τόσο πολύ που δέχτηκαν να μετακομίσουν στο San Fransisco από το Los Angeles, καθώς ο Cliff δεν είχε καμία πρεμούρα να το κουνήσει ρούπι από την πόλη του κι ας ήταν οι Metallica μακράν το πιο καυτό όνομα της πιάτσας.

Από εκεί και πέρα η ιστορία είναι γνωστή: κυκλοφορούν τον πρώτο thrash metal δίσκο με τον Cliff να κάνει αισθητή την παρουσία του, έχοντας το πρώτο bass solo σε thrash δίσκο αλλά χωρίς συμμετοχή στις συνθέσεις. Στον δεύτερο, που συμμετέχει, κάνουν γιγαντιαία μουσικά άλματα, ορίζοντας το μελωδικό thrash. Στον τρίτο, θα μου επιτρέψετε μια καθόλου ψύχραιμη προσωπική εκτίμηση, κυκλοφορούν τον τελειότερο μουσικό δίσκο στην ιστορία, κάνοντας πάλι μεγάλα βήματα προς τα εμπρός. Η συμβολή του Cliff Burton στα άλματα που έκανε η μπάντα σε κάθε κυκλοφορία της είναι τεράστια, κατά παραδοχή του βασικού συνθέτη της (Hetfield) και του βασικού arranger (Ulrich). Αν δεν μπορείτε αν διακρίνετε τι είναι αυτό, συγκρίνετε το “…Justice” με το “…Puppets” ή το To Live is to Die με τα υπόλοιπα κομμάτια του “…Justice”. Ένα έξτρα κάτι (εκτός από τα bass solos και τα καντάρια ατμόσφαιρας που έβαζε σε κάθε δίσκο), το οποίο δεν μετράται σε ποσότητα ριφ και συνθετικά credit. Μια διάθεση prog, χωρίς να έχει prog αφετηρία ή διάθεση επίδειξης. Απλά έναν μουσικό που έβαζε στην μουσική του πράγματα από όλα τα (περίεργα για Bay Area) ακούσματά του, αφομοιωμένα εντυπωσιακά αβίαστα και χωρίς ίχνος δισταγμού («μα είμαστε μια speed/ thrash μπάντα!»). Πρότυπο μπασίστα, μουσικού, ανθρώπου.

2. Death

Στο δρόμο για την Κοπεγχάγη, ξημερώματα της 27ης Σεπτεμβρίου 1986, ο οδηγός του λεωφορείου που επέβαινε η μπάντα, για άγνωστο λόγο (σίγουρα όχι λόγω πάγου όπως γραφόταν συχνά), έχασε τον έλεγχο . Το όχημα ανατράπηκε, ο Cliff πετάχτηκε από το παράθυρο δίπλα από το οποίο κοιμόταν και το λεωφορείο προσγειώθηκε πάνω του συνθλίβοντας το στέρνο και τα πνευμόνια του. Ήταν μόλις 24 ετών.

3. …and other morbid tales

Ο Cliff ήταν σπουδαίος μπασίστας αλλά η κληρονομιά του είναι πολύ παραπάνω από τις τεχνικές του ικανότητες. Ήταν μια πολύ ισχυρή προσωπικότητα παρόλο που ήταν ήπιος χαρακτήρας. Ήταν ένας συνειδητοποιημένος μουσικός, σπάνιο για ένα τόσο νέο άνθρωπο, σε σημείο να είναι μια τρόπον τινά πατρική φυσιογνωμία μέσα σε μια μπάντα με δύο αρχηγούς (Lars, James), ο άνθρωπος που άκουγαν την άποψή του με απόλυτο σεβασμό, στα όρια του ψαρώματος. Ήταν ο πιο κατηρτισμένος μουσικά αλλά κυρίως τους ξεβούλωσε κυριολεκτικά τον εγκέφαλο από τις παρωπίδες των νιάτων, ανοίγοντας τους μουσικούς τους ορίζοντες σε πράγματα που οδήγησαν στην αλματώδη εξέλιξη της μουσικής τους. Τα γούστα του Cliff, τα οποία επέβαλλε στην μπάντα καταχραζόμενος δικτατορικά το στερεοφωνικό περιλάμβαναν, εκτός από metal, punk με ιδιαίτερη αγάπη στους Misfits και ο,τιδήποτε Danzig, τους πρωτοεμφανιζόμενους τότε R.E.M., την Kate Bush, την λατρεία στους ZZ Top και κυρίως τους Lynyrd Skynyrd, μέχρι τον Bach που αγαπούσε ιδιαιτέρως.

Ο Hetfield συγκεκριμένα του είχε μεγάλη αδυναμία, καθώς τον δίδαξε μουσικά αλλά και με την στάση του. Υπάρχουν άπειρες αντίστοιχες μαρτυρίες για τον Cliff από μουσικούς και ανθρώπους που τον γνώρισαν και όλοι συμφωνούσαν ότι ήταν ένα πολύ ξεχωριστό άτομο, ένα άτομο που σε ενέπνεε και σε έκανε να νιώθεις σεβασμό και συμπάθεια. Αν νομίζετε ότι αυτά είναι υπερβολές που λέγονται μετά τον (πρόωρο) θάνατο κάποιου, αναλογιστείτε την πίκρα που κουβαλούσε ο Dave Mustaine για τους πρώην συμπαίκτες του (και τον Kirk). Καταγεγραμμένα, εξαιρούσε μόνο τον Cliff Burton από την χολή, χώρια την αβίαστη συγγραφή του In My Darkest Hour που είναι ο πόνος του για τον χαμό του Cliff, αποτυπωμένος μουσικά. Απλά ήταν αδύνατον να τον αντιπαθήσεις.

Όσοι έζησαν την εποχή των Metallica πριν μπουν στα σαλόνια όπως έλεγε και η έκφραση, θα θυμούνται ότι η μπάντα έβγαζε έναν πολύ διαφορετικό αέρα επί Cliff. Η επιτυχία ερχόταν χωρίς καμία υποστήριξη από τα mainstream μέσα, χωρίς βιντεοκλίπ, χωρίς κατευθυντήριες «συμβουλές» της εταιρείας και με πλήρη αδιαφορία για το τι περίμεναν από αυτούς. Και ο Burton ήταν η επιτομή αυτού του πνεύματος. Κάποιος που δεν μιλάει πολύ αλλά κάνει πολλά, ένας εντελώς no-bullshit τύπος, αληθινός και αυθεντικός μέχρι το κόκκαλο. Το ασυμβίβαστο του Cliff ήταν διαβόητο, από τις χαρακτηριστικές καμπάνες στα τζην του, για τις οποίες έτρωγε ανελέητο δούλεμα χωρίς να του καίγεται καρφί, μέχρι την δυσφορία του για τις στημένες φωτογραφίσεις σε studio, όπως μαρτυρεί ο Ross Halfin. Ο οποίος επίσης έλεγε ότι οι δυναμικές της μπάντας άλλαξαν πολύ μετά τον θάνατό του Cliff.

Σίγουρα παρέμεινε το σεβάσμιο «δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν» πνεύμα, όμως χάθηκε κάτι βασικότατο: Το Ανεπιτήδευτο. Δεν είναι καθόλου περίεργο που όλοι μας νιώθουμε μέσα μας ότι μιλάμε για ΑΛΛΗ μπάντα μετά τον Cliff. Τεράστιοι έγιναν μετά. Αλλά υπό μία έννοια, θα είναι πάντα μικρότεροι, γιατί ποτέ δεν αναπλήρωσαν το Μέγεθος Cliff Burton.

4. Moment of Glory:

Orion. Ένα κομμάτι που φανερώνει την ιδιοφυΐα του συνθέτη του και περιέχει τα πιο γνωστά μουσικά θέματα του Cliff Burton. Την γαλήνια αλλαγή με το μπάσο του να γλυκαίνει και τονίζει την μελαγχολία που διαχέει την σύνθεση μέχρι εκείνο το σημείο. Ο James τίμησε τον αποθανόντα φίλο του αποτυπώνοντας αυτές τις νότες ακριβώς στο αριστερό του μπράτσο. Προσωπικά συγκινούμαι πολύ με αυτό το κομμάτι καθώς τα βράδια που έπαιζε στο κασσετόφωνο του μεγάλου μου αδερφού ακουγόταν πολύ ξεχωριστό, πολύ ιδιαίτερο σε σχέση με τα υπόλοιπα χέβυμέταλς που παίζανε καθημερινά. Μέχρι σήμερα είναι το αγαπημένο μου. Το ίδιο κομμάτι περιέχει και ένα εξαιρετικό σόλο του ίδιου, που μπερδεύει κόσμο νομίζοντας ότι ακούει κιθάρα, όπως ο Hetfield το 1983 όταν τον έβλεπε πρώτη φορά. Η Δόξα του όμως (την οποία εμίσησε όσο ζούσε) συνοψίζεται σε αυτό που λέω ότι η Ιδέα και η Πραγματικότητα ταυτίζονται, μουσική και μουσικός ήταν αυθεντικά άψογοι αμφότεροι.

5. What if...

Κανείς δεν ξέρει, ό,τι και να γράφεται. Ο Cliff έφυγε πολύ νωρίς πριν η τεράστια επιτυχία δοκιμάσει τον χαρακτήρα του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το “…Justice” θα ηχούσε αλλιώς καθώς θα είχε μπάσο και περισσότερο μεγαλείο στυλ “To Live is to Die”. Τέλος, οι Flotsam and Jetsam θα είχαν πάει πολύ ψηλότερα από ότι κατάφεραν.

6. Δηλώσεις

James Hetfield: Ποτέ δεν θα είχαμε γράψει κιθαριστικές αρμονίες ή instrumental ή τραγούδια με περίπλοκες μελωδίες και ενορχηστρώσεις χωρίς τον Cliff. Δεν θα βρισκόμασταν εδώ που είμαστε σήμερα.

Η αρχική μορφή αυτού του κειμένου δημοσιεύτηκε στο Metal Hammer Αυγούστου 2013. Αυτό είναι το δεύτερο ντραφτ που κλασσικά έστειλα μετά το deadline και δεν είδε το φως.Κάποια μέρα θα το σουλουπώσω κιόλας.

Monday, March 07, 2016

Holy Terror and Keith Deen [EN]


On December the 13th 2012, a great singer of thrash and metal in general passed away. Keith Deen. The following article was published in Metal Hammer October 2012, two months before his untimely death. A small text follows, which was part of the August special (2013) on fallen heroes.
R.I.P. Keith Deen. R.I.P. Holy Terror.




Holy Terror: Far right is Kurt Colfelt and right next to him the great Keith Deen.
Have you ever dug up something you haven't heard in years and relive the love all over again? That's what happened to me with Holy Terror. The reason was the speed metal special, where in a sense they define my obsession with the label. “Terror and Submission” is "more speed metal" according to the Agent Steel a posteriori "rule". But under the “Speed Kills” rule, “Mind Wars” destroys the speedometer and feeds Agent Steel with dust, in the head-to-head race between “Debt of Pain” (Holy Terror) and “Back to the Reign” (Agent Steel). It's a head-to-head race because they are basically the same song, by the same composer, a case like The Four Horsemen/Mechanix (without the underlying venom). Kurt Kilfelt (or Colfelt as is his real name) wanted to rework it with his new band. And the result, I think, justifies him.
In any case, since that day, Holy Terror set camp in my stereo and there they are still. I'd like to say a few words because from the ocean of unlucky ("unfairly treated") bands, they are probably my favorite. Kurt was a great asset and equally great was Keith Deen, that characteristic voice of their, which gives them so many points of uniqueness and grandeur.
In 1987's “Terror and Submission” they play thrash metal, although on the one hand it has huge amounts of melodic, sometimes epic heavy metal and on the other heaviness that owes as much to hardcore punk (they did a tour with "Crossover" era DRI at the time) as it does to Slayer. The ace in their sleeve are the vocal lines. “Distant Calling” would have been a heavy metal masterpiece even without the vocals. The basic melody between the lyrics for example has something of Warlord's (!) magic. And Deen comes on top of that and sings such a moving melody that catapults the song to the pantheon of metal epics. And I still haven't mentioned the feast of solos that you wish would never end. On the album's title track they reach the level of “Doomsday for the Deceiver” (I don't say this often). If “Guardians of the Netherworld” was a 7' from an obscure company of a sword-wielding band, it would cost 100 euros a copy and it would be worth it too. I feel bad that I don't have the space to say a few words about each song, that is the kind of album we're talking about here (“Blood of the Saints” dammit!). The only problem with the album is that the production was handled by two guys, whose experience and strength was disco music...
A year later and the guys have completely taken off in “Mind Wars”. Preserving all their amazing features, the band has just become better, has a much better production and simply nails the accelerator on the foor. Rabid playing and compositions that show no hesitation in uniting thrash, deathrash, epic, hardcore (on “Do Unto Others” you could easily imagine Connelly or Brecht on vocals), all harmonized and Holy Terrorized. Keith is firmly amazing. There is an orgy happening beneath him and he sings incredible melodies and I swear to God, at times he reaches levels of splendor that combine the epic feeling of Quorthon, the endless firing of lyrics of Sabbat era Martin Walkyier and the power of a Jon Oliva. Just listen to that chorus of “No Resurrection”! Do you know many bands in 1988 that played so well, so originally, so contemporary but also fresh, so violently and melodic at the same time? Of course the people who heard them usually lost their shit, as it happens to anyone with a taste for such things. But when Roadracer agreed to take them on, everything went to hell. Someone spoke of the deal too soon and it reached Music for Nation's ears. They kicked them off the european tour with Exodus ("You wanted Roadracer? Traitors!") and left them in Germany, letting them figure out a way to live for two weeks until they got back to California. That was the end of it. They tried to pick someone between them to place the blame and not nicely, and eventually lost their courage. They moved elsewhere but Keith did not follow and the band was honest enough to know that no Keith Deen, no Holy Terror. And as it happens in these cases, the grandeur was contained within those few who look beyond the surface, regardless of the fact that Holy Terror concerns far more people than the status of their name suggests. Do the good thing and seek them out, I promise you it's worth it.


Name: Keith Deen
Bands: Holy Terror
Dates of birth / death: May 26th, 1956 – December 13th, 2012
Cause of Death: Cancer


Keith Deen begun as a mix of Bon Scott and Roger Daltrey from his very dear 70s but after some considerable courting by Kurt Colfelt joined Holy Terror, where he thrived with his special timbre (he has something of Oliva). His favorite vocalist was (the uber-awesome) Mel Blanc, whose many cartoon voices he could imitate perfectly, as well as those of many famous people, since he was an exceptional mime. That definitely must have helped him to have the ease to sing as a hardcore punk, as an epic metal singer, or as a rabid thrasher, when performing the beautiful vocal melodies (which were his). I also think he was a brilliant lyricist. His departure from the band (esp. after his daughter was born) also marked its demise, since, according to Colfelt, "what made Holy Terror so original was Keith's vocals".







Remember the fallen: Paul Baloff (Exodus)


Today, February the 2nd, 2015, marks 13 years since the death of Paul Baloff, one of the most important metal frontmen, with a HUGE impact on thrash metal. For the occasion I'm putting up the following text, which was originally published on Metal Hammer, August 2013. I also added some stuff that did not fit in the magazine's pages.

Name: Paul Baloff (The name is of Russian origin)

Dates of birth / death: April 25th, 1960 – February 2nd, 2002

Bands: Exodus, Piranha, Heathen

Cause of death: Stroke

Growing up in hardships and poverty, Paul Baloff was the ultimate thrash metal beast. His story doesn't fit here, you're gonna just have to believe me that he was the epitome and the vanguard of the thrash metal spirit among the boiling scene of the Bay Area. Baloff, in his larger-than-life persona but also with his truly extreme vocals (from '83 already), was VIOLENCE and mania incarnated. And his “poser killer” speech was LAW. Just think that when Slayer visited the Bay Area for the first time, after releasing "Show No Mercy", that first, they opened for Exodus (without any album) and second, the Baloff-educated audience made them lose pronto the LA poser shit with the eye mascara. Unfortunately, the various abuses cost him his career and probably led to the stroke, when the nth reunion finally seemed to work.

Death
The last thing Paul did in his life was take a ride with his bike on January 31st, 2002. After getting back to his apartment, his girlfriend left him for a couple of minutes to lock downstairs. When she got back, Paul was already on the floor having a seizure from a heavy stroke. When he was admitted to the hospital he was already in a deep coma and after two days the doctors pulled the plug, since he was clinically dead with no brain activity.

Moment of glory

Murder in the Front Row gentlemen – BONDED BY BLOOD! But don't stop there. Besides the historical demos (ALL) you should absolutely check the various live shows that (ALL) exhibit most eloquently why that riffraff is in the mind of many - including the pioneers of the scene - the ULTIMATE thrash frontman. Start with the Ultimate Revenge of 1985. Listen to the infernal“Another Lesson in Violence” of 1997. And for the icing on the cake go on YouTube to watch the Paul Baloff Workout. Or, since this is not a magazine, press play on the following:

* You couldn't be more METAL than Baloff ("Metal rules and if you don't like it, DIE!") and his passion and heaviness did not leave anyone untouched. How massive his personality was is confirmed by every account of the era, including Mustaine's (difficult man, doesn't flatter easily), Slayer's and especially Hetfield's. Hetfield had handled the production on Piranha's demo, the band Baloff had with Fred Cotton (close friend of James, they were playing together in Spastic Children). Hetfield has also promised to write a song for Baloff, something that we're still waiting for and I would very much like someone to remind him during an interview. For many reasons, above all because it's disgraceful for the metal community that a hip-hop tribute to Baloff exists and with such a video and nothing from us.

However, it is inconceivable that this article should close with hip-hop, so the epilogue belongs to Paul. This song... it ain't about no goldfish...

Remember the fallen: Gus Chambers (Grip Inc.)


Name: Gus Chambers
Bands: Grip Inc., Squealer A.D., Squad (aka 21 Guns), Sons of Dοmination, Mantra Sect
Dates of birth / death: 1958 – October 13th, 2008
Cause of Death: Mix of medication and alcohol

Gus Chambers was a punk from Coventry, England, very well-known in the local scene at the end of the 70s through the band Squad. In 1992 he was approached by Dave Lombardo, asking him to sing for Grip Inc., the band he had formed with Waldemar Sorychta, after leaving Slayer. That AMAZING band was never met with great success because they did not tour as much as they should, because there was so much time between their releases (all of them stellar), because the other two didn't give everything for the band. And nothing pissed Gus more, since he believed a lot in Grip. His contribution was his all-attitude voice, which could sound genuinely pissed off and musical at the same time, with his English accent giving even more character to the (always his own) lyrics. In 2008, after a very careless (and not deliberate, as it was written at the time) mix of medication and alcohol, he left this life quietly.

The people know well the songs Rusty Nail (a perfection) and Hostage to Heaven (another one) and it's hard to argue with those. I insist though that “Incorporated” is one of the best albums of the previous decade. Listen to (Built to) Resist and Prophecy for metal that overflows with vision and character but also to get a taste of Gus Chambers' range of capabilities. And then Nemesis.

Published on the Greek Metal Hammer, August 2013

Remember the Fallen: Roger Patterson (Atheist)


Name:Roger Patterson
Bands:Atheist (αρχικά R.A.V.A.G.E.), Aggressor
Dates of birth / death: November 29th, 1968 - February 12th, 1991
Cause of Death: Tour bus accident

Roger Patterson is remembered as the bassist of Atheist, who had some funny similarities with Cliff Burton. Thin moustache and eccentric appearance, an inclination towards weed, humility and anti-star attitude, impressive technical skills, and more macabrely, he was killed in almost the exact same way at a very young age (22 years old). But the similarities do not end there. Roger Patterson was the major composer of the band, to the point of writing most of the songs around his bass, which was virtually unheard of, creating a unique result. Technically he was a BEAST, at his time comparable only to Doug Keyser of Watchtower, whom he admired endlessly (the feeling was mutual).

He plays on only one record, the band's debut, "Piece of Time" (1989, one year after "Leprosy"!), although you have to listen the band's demos, some of which are exceptional. He didn't make it on the second (and greatest I personally find) album of the band but he basically wrote it, according to Kelly Shaefer (vocals/guitar). Outrageous feats, just at the beginning of 1991. In the most competitive Florida scene, Atheist, lead by their genius bassist and the equally uber-player drummer Steve Flynn, were definitely the leaders of wtf-skills and playing, dragging everyone behind them. More to the point though, it is the songwriting that was based on Roger and the band's music vision that changed the course of music forever. Literally game changers. There's the basic similarity: 22 years old and both of them changed music.

Atheist - Piece of Time (August 30, 1989)

Atheist - Unquestionable Presence (August 30, 1991)

Footage from Roger Patterson's last show, February of 1991. From the tour with Candlemass (!)

R.A.V.A.G.E. - Rotting in Hell demo, 1985

R.A.V.A.G.E. - On They Slay demo, 1987

Published in August, 2013, in the Greek Metal Hammer

Friday, February 12, 2016

Remember the Fallen: Roger Patterson (Atheist)


English version

Όνομα: Roger Patterson
Συγκροτήματα: Atheist (αρχικά R.A.V.A.G.E.), Aggressor
Ημερομηνίες Γέννησης / Θανάτου: 29/11/1968 - 12/2/1991
Cause of Death: Τροχαίο

Ο Roger Patterson έχει μείνει στην ιστορία ως ο μπασίστας των Atheist, o οποίος είχε περίεργες ομοιότητες με τον Cliff Burton. Μουστακάκι και εκκεντρική εμφάνιση, έφεση στο χόρτο, ταπεινός και αντι-ψώνιο, εντυπωσιακές τεχνικές ικανότητες και κυρίως, πιο ανατριχιαστικά, σκοτώθηκε με τον ίδιο σχεδόν τρόπο σε νεαρότατη ηλικία (22 ετών). Αλλά οι ομοιότητες δεν σταματάνε εκεί. Ο Roger Patterson ήταν βασικότατος συνθέτης της μπάντας, στο σημείο να γράφουν τα περισσότερα κομμάτια γύρω από το μπάσο του, πράγμα ανήκουστο, δημιουργώντας ένα μοναδικό αποτέλεσμα. Τεχνικά ήταν ΤΕΡΑΣ, στην εποχή του συγκρίσιμος μόνο με τον Doug Keyser των Watchtower, τον οποίο θαύμαζε απεριόριστα (το αίσθημα ήταν αμοιβαίο).

Παίζει σε έναν μόνο δίσκο, το ντεμπούτο της μπάντας, “Piece of Time” (1989, ένα χρόνο μετά το “Leprosy”!), αν και πρέπει να ακούσετε τα demo της μπάντας, κάποια εκ των οποίων είναι εξαιρετικά. Δεν πρόλαβε να παίξει στον δεύτερο (και σπουδαιότερο φρονώ) δίσκο της μπάντας αλλά ουσιαστικά τον έγραψε, όπως λέει ο Shaefer (φωνή/κιθάρα). Εξωφρενικά κατορθώματα, μόλις έχει μπει το 1991. Στην ανταγωνιστικότατη σκηνή της Florida, οι Atheist, οδηγούμενοι από τον μεγαλοφυή μπασίστα τους και τον αντίστοιχα υπερπαίχτη drummer Steve Flynn, ήταν αναμφίβολα οι ηγέτες του τουμπεκιζόλ παιξίματος, παρασύροντας τους πάντες. Πιο ουσιαστικά όμως, είναι το songwriting που πάταγε στον Roger και το μουσικό όραμα της μπάντας που άλλαξε τον χάρτη της μουσικής, δια παντός. Κυριολεκτικά game changers. Να η βασική ομοιότητα: 22 ετών και άλλαξαν αμφότεροι την μουσική.

Atheist - Piece of Time (August 30, 1989)

Atheist - Unquestionable Presence (August 30, 1991)

Βίντεο από την τελευταία εμφάνιση του Roger Patterson, Φεβρουάριος του 1991. Από την περιοδεία με τους Candlemass (!)

R.A.V.A.G.E. - Rotting in Hell demo, 1985

R.A.V.A.G.E. - On They Slay demo, 1987

Δημοσιεύθηκε τον Αύγουστο του 2013 στο Metal Hammer

Friday, January 29, 2016

Bolt Thrower vs. neonazi scum - as narrated by Karl Willets


Bolt Thrower is one of the coolest bands on the planet. Bolt Thrower are better than you. Bolt Thrower is CLASS. These are facts of life. There are many reasons why this is the case.

One of them is this great little story about a riot involving nazi skinheads and a baseball bat. I found this story when I stumbled upon a blog of a fan (link at the end of the post), who was at the concert the riot took place. In the comment section, Karl Willets, Bolt Thrower's vocalist chimed in and told the story from his perspective. It's a gem of a read. I only did some minor formatting of the original text and fixed the grammar/spelling from "cant-be-bothered-with-apostrophes" to "proper". Enjoy!

Karl Willets

Here's my account of the NJ Riot... It is a memorable point in the history of Bolt Thrower...

We were told before to expect some shit at this venue, we were greeted by a somewhat jumpy female promoter. Nazi skinheads had recently been walking into gigs and trashing the place and causing brawls, rumour had it tonight was to be no different.
We met with the guys from Immolation, top blokes... off their tits on PCP, the load in was amusing... I'd had a bit of crystal meth that night which may have added to the overall weirdness of the night.

Robert Muller our German friend from Century Media Records was also there, he kindly gave us the loan of his pet slugger (baseball bat), which we removed from the trunk (boot) of his car and surreptitiously hid behind the stage.

I remember throughout the support bands these nazi pricks had started to do that stupid arm stretching routine a lot... I got on stage and told them to stop... No surprise they didn't... but they'd had a warning... When we went on stage I was furious, I remember some small black dude, well into the band and metal, who was petrified by these animals, I think I warned them a couple of times... but the only thing these idiots would react to was direct confrontation.

I launched myself off the stage aiming myself at this one gangly twat, who had annoyed me particularly, and between me and the sound engineer from the venue we had them cornered. I looked out the corner of my eye to see this huge Neanderthal coming right at me, with Adolf Hitler tattooed on his chest- at this point our Tour Manager intervened with the German slugger!
I saw the nazi monster collapse to the floor with blood pissing out of his head, the backswing to the bat almost killed one of the skinhead kids whom must have been about 12.

The place descended into chaos, the security guards were related to the skinheads, it could have got bad... We loaded our gear out superquick thanks to a more together Immolation and high-tailed it out of there. As we left, Baz remembered we left the baseball bat in the venue, he went back in to retrieve it just as the skinheads returned to the venue for vengeance... I have never seen a man move so quick through a melee of flailing limbs!

We drove off and we then thought that we were being followed by carloads of nazis after our blood, so we pulled over to confront them, yelling as we approached the stopped vehicles, until we realised it was some fans just making sure we got away ok...

A great yarn, to tell the grandchildren..(!?!)

-------------
Original comment can be found in the comments section here: http://www.mattjohnsen.com/archive/2005/11/into_the_eye_of.php

Wednesday, January 27, 2016

Φάκελος Μεταλλοκουβέντες: "Οι αισχροί System of a Down και Slipknot που μας φορτώσανε οι εταιρείες"


---------- Πρόλογος ----------

Αυτό είναι άλλο κείμενο που είχα γράψει μπαίνοντας ως σφήνα σε μια συζήτηση που είχαν δύο φιλοί στο facebook. Πιάνει αρκετά πράγματα και ήθελα και αυτό να βρίσκεται.

Το θέμα της συζήτησης περιστρεφόταν γύρω από πολυφορεμένα επιχειρήματα, τα οποία υποστήριζε μέσες-άκρες ο ένας φίλος, o ****:

1. Οι Slipknot, System of a Down και δεν συμμαζεύεται, είναι μπάσταρδες μπάντες που ανακάτεψαν το μέταλ με εντελώς αταίριαστα είδη όπως το ραπ, με συνέπεια να εκφυλίζεται σιγά-σιγά το ιδίωμα και να χάνει τον προσανατολισμό του, με την εισροή αλλόφυλου κόσμου που δεν νιώθει από μέταλ.

2. Φυσικά αυτά τα μπάσταρδα πράγματα προωθούνται από τα μέσα, μεταξύ των οποίων φυσικά και το ελληνικό Metal Hammer, γιατί τα έχουν πιάσει από τις εταιρείες. Το αυτό συμβαίνει και με τα μαγαζιά που παίζουν αυτές τις αηδίες για να πουλήσουν στο άσχετο κοινό των πιτσιρικιών που έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου από τα μέσα.

3. Όλα αυτά τα συγκροτήματα, εκτός των άνωθεν θεμάτων, είναι ΚΑΚΗ μουσική στην τελική. Ιδιαίτερο δούλεμα έπεσε και στο Chop Suey! ως κλασσικό παράδειγμα γελοίου κομματιού που μας τα έχουν πρήξει στα μαγαζιά.

---------- Original post ----------

Μηδένα προ του τέλους κακάριζε, πετάω σεντόνι, "nothing's over!" (Τζων Ράμπο) μιας και δύσκολο να παίξει μπύρα να σας τα πω από κοντά.

Τον **** τον πάω γιατί είναι έξω καρδιά και δεν χρειάζεται να αναρωτιέσαι αν κρύβεται τίποτα πίσω από τις κουβέντες του, τα λέει χύμα και με ειλικρίνεια.

Από εκεί και πέρα έχουμε κάνει τις κουβεντάρες μας για τους SOAD, τους Slipknot κλπ και είναι γνωστές οι θέσεις του. Το κρίμα είναι ότι δεν βλέπει πόσο αντιφατικός είναι ο λόγος του και πόσο το όλο θέμα πατάει στο γούστο του και στο πώς θα ήθελε αυτός να είναι ο κόσμος (αλλά δυστυχώς η γη γυρνάει σταθερά και δεν σταματάει για πάρτη μας).

****, έχεις ξεχάσει ότι κάποτε το thrash θεωρείτο θόρυβος από τους μεταλλάδες και σκουπίδια και ΜΠΑΣΤΑΡΔΕΜΑ με το πανκ; Είναι εύκολο να λες καραγκιόζη σήμερα τον Πρασούλα αλλά ούτε αυτός ήταν μόνος του και δεν ήταν όλοι φαλλοκράτες ρατσιστές που συμφωνούσαν μαζί του. Αυτός έλεγε το πανκ, εσύ λες το ραπ, κατά τα άλλα όλη η υπόλοιπη επιχειρηματολογία σας θα μπορούσε να είναι ολόιδια. Άλλωστε και για το ραπ την ίδια άποψη θα έχετε, πιθανόν και για τους System. Τι θα πει "δεν κολλάνε"; Για σένα δεν κολλάνε και καλό είναι να το χωνέψεις ότι δεν εκφράζεις καμία μεταλλική αλήθεια. Φυσικά και υπάρχουν πολλοί μεταλλάδες που δεν τους κολλάνε. Και φυσικά υπάρχουν πολλοί μεταλλάδες που τους κολλάνε θαυμάσια. Αλλιώς δεν θα τα παίζανε στα μαγαζιά, να είσαι σίγουρος.

Το οποίο γενικά σαν επιχείρημα είναι ανόητο. Στα μαγαζιά δεν παίζουν για σένα, παίζουν για όλους. Ούτε εγώ θέλω να πίνω την μπύρα μου με Nightwish, ούτε με μπλακ μέταλ που το θεωρώ σκατοείδος εντελώς μουσικά - όλοι έχουμε τα γούστα μας βλέπεις, εγώ θεωρώ αυτιστικά ΣΚΑΤΑ τους Μπουρζούμ, δεν ακούγονται κι έτσι - τι να κάνουμε τώρα, να πηγαίνω από εδώ κι από εκεί να φωνάζω για τον εκφυλισμό του μέταλ και για τις αηδίες που ακούει ο κόσμος; Να συμπεράνω ότι το μπλακ μέταλ μας το επέβαλλε ο Φλωράκης και το Μέταλ Χάμερ;

Που όταν ακούω γενικά για το τι κάνει το Μέταλ Χάμερ απορώ ειλικρινά με την ανοησία που δέρνει το μυαλό ορισμένων, δηλαδή γιατί τιγκάρει ο Λυκαβηττός στους Slipknot και δεν κάνουν sold out σε ντε-τε οι Fates Warning ή οι Sanctuary που απολαμβάνουν διαχρονικής και μόνιμης στήριξης; Έχει κρυφά μηνύματα πλύσης εγκεφάλου το άρθρο για τους Slipknot; Αρέσουν ρε αρχηγέ, τι να κάνουμε τώρα, ήταν η εποχή τους. Οι System of a Down που μας "επιβλήθηκαν" τρώγανε μπουκάλια γιατί δεν τους ήξερε η μάνα τους και γιατί κάποιοι Κου Κλουξ Κλαν θεώρησαν ότι μπασταρδεύουν το μέταλ μας - αλλά να είμαστε και δίκαιοι, και γιατί φυσικά και πολύ απλά γιατί "τελειώνετε ρε παπάρες, να βγουν οι SLAYER!", που έγινε παγκοσμίως και όχι μόνο εδώ. Εδώ, στο Toxicity που προσκύνησε ο πλανήτης όλος, στο Χάμερ πήρανε 10 από τον Καραολίδη (διαχρονικός μπαμπούλας των παραδοσιακών) και πολύ κάτω από την βάση από άλλο συντάκτη στην ίδια σελίδα. Σήμερα μόνο οι ταλιμπάν παραδοσιακοί τους θεωρούν "κακή μουσική". Στο εξωτερικό πάλι τι εκτόπισμα έχει το μέταλ χάμερ;

Από εκεί και πέρα, η μουσική προχωράει και μπάντες γίνονται αποδεκτές ή απορρίπτονται. Τα μέσα μπορούν να σπρώξουν κάτι μέχρι ενός σημείου, αν δεν αξίζει αυτό το κάτι, αν δεν υπάρχει κάτι εκεί πέρα το οποίο μιλάει σε πολύ κόσμο (και αδιαφορώ αν αυτός ο κόσμος είναι ΜΕΤΑΛΛΑΣ ή απλά μουσικόφιλος ή απλά τουρίστας, άνθρωπος που ακούει μουσική είναι) δεν θα μείνει για ΧΡΟΝΙΑ. Δεν γίνεται. Δεν γίνεται να περιμένει τόσος κόσμος νέο δίσκο SOAD με ενδιαφέρον αν ήταν άχρηστοι, απλά δεν γίνεται ρε φίλε.

Τέλος και κυριότερον. Το χέβυ μέταλ δεν κινδυνεύει από κανέναν. Δεν έχει εχθρούς στην κενωνία, δεν το σκότωσε η μουσική βιομηχανία με το grunge όπως κλαίγονταν τότε γιατί το χέβυ μέταλ δεν εξαρτάται από τις πωλήσεις, εξαρτάται από το αν υπάρχουν άνθρωποι να το ακούνε και να θέλουν να παίξουν. Και σήμερα, μετά από κάθε πιθανή και μη-πιθανή μετάλλαξη υπάρχουν ακόμα πιτσιρίκια που γουστάρουν να παίξουν σπιντ μέταλ και θράς και έπικ χέβυ μέταλ. Και μερικές φορές αυτό το πράγμα γίνεται και εμπορικά επιτυχημένο. Αλλά ας καταλάβουμε ότι η ακμή του ήταν στα 80ς, βρισκόμαστε 30 χρόνια μετά και πλέον πρόκειται για ένα κλασσικό και ιστορικό παρακλάδι της ευρύτερης ροκ μουσικής και δεν μπορείς να περιμένεις όλος ο πλανήτης να περιστρέφεται γύρω από τις manowarικές εμμονές περί καθαρότητας του είδους και τρίχες κατσαρές. Είναι λογικό να σπανίζουν οι νέες μπάντες που έχουν να πουν κάτι φρέσκο και αυθόρμητο. Και για αυτό το πράγμα δεν φταίει ούτε το Χάμερ, ούτε οι Slipknot, ούτε κανείς, έτσι είναι η φυσική ροή των πραγμάτων.

ΥΓ: A, και ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ το Chop Suey, ΕΠΟΣ, ΦΩΝΑΡΑ (τοπ 5 της δεκαετίας), μελωδιάρες στο ρεφρέν, άντε από εκεί πια!

ΥΓ2: Μιας και είμαστε στο facebook και φυσικά όλοι το κάνουμε για προβολή και μόστρα, να διαβάσετε αυτό το σχετικό κείμενο και μετά όλο το μπλογκ μου για να γίνω διάσημος και πλούσιος.

http://vics-dungeon.blogspot.gr/2014/12/v-for-vic-works-in-perpetual-progress.html

Tuesday, January 26, 2016

"Εσείς δεν ξέρετε να ακούτε μουσική πια..."


Αυτό το κείμενο γράφτηκε πριν κάμποσο καιρό αφού έπεσα, για νιοστή φορά, πάνω σε κάποια αναφορά στην γενιά του facebook, του youtube, του MP3, την γενιά που δεν καταλαβαίνει. Το αναπαράγω διότι θέλω να υπάρχει πρόχειρο για να παραπέμπω κόσμο σε αυτό. Δεν θυμάμαι την ακριβή διατύπωση στην οποία απαντούσα αλλά δεν έχει σημασία διότι αυτό το κείμενο αφορά τον καθένα που βρίσκει κάποια μεγάλη αλήθεια σε κάτι από τα παρακάτω:

Αλλιώς είναι να ακούς βινύλιο, αλλιώς από το PC. Αλλιώς εκτιμάει ο ένας την μουσική δισκοθήκη που έχει πληρώσει και αλλιώς ο άλλος που έχει κατεβάσει τσάμπα gigabytes με φακέλους γεμάτους mp3. Αλλιώς ζούσαμε εμείς την αληθινή ζωή στα δισκάδικα, τις παρέες και αλλιώς ο νέος που αποχαυνώνεται στην ψεύτικη ζωή του facebook και της τσάμπα μαγκιάς.

Το να ακούσεις έναν δίσκο που ΔΕΝ ξέρεις από το youtube συνήθως δεν μπορεί να συγκριθεί με μια ακρόαση-ιεροτελεστία, αυτό είναι σαφέστατο. Εκτός και αν κάτσεις να κάνεις μόνο αυτό. Από την άλλη, δεν ξέρω πόσοι πια ακούνε κάθε δίσκο με την ιεροτελεστία του, εννοώντας και άτομα με χιλιάδες δίσκους. Δεν μου άρεσε ποτέ η άποψη "κοιτά μια δισκοθήκη", αν δεν τους ακούς όπως πρέπει δεν πα' να έχεις πέντε εκατομμύρια δίσκους, είσαι συλλέκτης, είσαι χομπίστας, είσαι φετιχιστής, δεν συνεπάγεται καθόλου αυτομάτως ότι είσαι και πραγματικός μουσικόφιλος.

Το ρεζουμέ είναι πόσο συγκεντρώνεται κανείς στο άκουσμά του. Το CD/βινύλιο προσφέρονται για μεγαλύτερη συγκέντρωση, έχεις ένα αντικείμενο στα χέρια σου, κοιτάς στίχους, artwork, "μπαίνεις" πιο άνετα στο κλίμα. Αν πάλι κουβεντιάζεις την ώρα που παίζει, παίζεις ένα παιχνίδι, διαβάζεις ένα βιβλίο, η εμπειρία της ακρόασης δεν έχει καμία ιδιαίτερη διαφορά από έναν ακροατή youtube. Ενώ ένας ακροατής youtube που δίνεται πλήρως στο άκουσμα (γίνεται και αυτό, κι όμως) δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από έναν ακροατή βινυλίου.

Και να μην πιάσω το θέμα των φορητών συσκευών, όπου έχω γράψει άπειρες ώρες ΒΑΘΙΑΣ ΑΚΡΟΑΣΗΣ με τα walkman και discman- και αυτό το κάνεις πιο εύκολα σήμερα με ένα ipodάκι με mp3 και ξέρω καλά ότι υπάρχουν άνθρωποι που έτσι βιώνουν την μουσική πολύ καλύτερα από άλλους ανθρώπους που ξέρω με κτηνώδεις δισκοθήκες και είναι παντελώς μυρωδιάδες κατά τα άλλα.

Από εκεί και πέρα, αν ακούω μουσική casually (το κάνω και αυτό και πολύ) και μουσική που ξέρω, το κάνω και κάνοντας άλλα πράγματα. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ ακούω και προσέχω την μουσική παρά να κάνω αυτά τα πράγματα, που είναι ένας λόγος που σταμάτησα να έχω ακουστικά στην δουλειά (!!!).

Για το θέμα της αποξένωσης η μόνη διαφορά σήμερα με χτες είναι στον αναλογικό ρομαντισμό και τίποτα άλλο. Αποξενωμένο και αποκομμένο με λέγανε οι γονείς μου με τα ακουστικά, το ίδιο λέτε και εσείς τώρα. Από την άλλη, βάζω ένα έπος στο youtube, το ποστάρω στο facebook με ενθουσιασμό μαζί με δυο-τρεις κουβέντες και βλέπεις για πότε ξεκινάει η κουβεντούλα και η συναδερφική πόρωση. Μια χαρά αληθινή είναι κι ας κάθεται ο άλλος στο PC του. Τα "εύκολα" likes της ρουτίνας τα μαθαίνεις σιγά-σιγά ποιοι τα βάζουν και στην τελική το like είναι ένας άνθρωπος που είπε σιωπηλά στο κεφάλι του "cool!", "γαμώ", "ναι ρε, έτσι" ή κάτι παρόμοιο. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να τα απορρίψεις εξ αρχής ως "ψεύτικα".

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ. Το πώς την ακούμε αφορά εμάς και μόνο εμάς και από εμάς εξαρτάται. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως η νέα γενιά δεν νιώθει. Κι ας έχει σχεδον καταργήσει το φορμάτ του άλμπουμ και έχει πάει προς το "τραγούδι" ή το folder με τα "καλύτερα" μιας μπάντας. Το μόνο που είναι πραγματικά θέμα είναι αυτό που έλεγε ο Μαρκ των Jag Panzer (η πρώτη μου συνέντευξη! <3). Tον είχα ρωτήσει τότε αν πίστευε ότι το downloading είχε κάνει ζημιά στους Jag Panzer.

I think we were hurt by downloading. Not so much by lost sales, but by people not giving us the proper listens. If you have money to buy 4 albums, you spent the time listening to all 4 albums. I bought 4 albums a month during the NWOBHM era, so each album got a full week of listens. I learned to appreciate great bands like Demon and Warlord. Those are two bands that I love but that I didn’t like after the first listen. Those bands had to grow on me. When people download music, they download 100 albums at once. They don’t take time to give the music a chance, each album may only get 2 minutes of listening. Jag Panzer needs repeated listens, we aren’t a band you like after 2 minutes. That is how I think downloading hurt us.

Απλά και ξεκάθαρα τα πράγματα και πολύ δύσκολο να φέρεις αντίρρηση: Όταν τα έσκαγες και είχες ΜΟΝΟ αυτό το βινύλιο για εκείνο τον μήνα, το άκουγες και το ξανάκουγες και το ξανάκουγες, στο τέλος ΗΞΕΡΕΣ, χώνευες, έμπαινες μέσα του eventually ακόμα κι αν δε στα έσκαγε με την μία. Σήμερα αν δεν σε πιάσει με την μία και δεν είσαι πεισματάρης ή έχεις κάποιο σοβαρό λόγο (αδυναμία στην μπάντα πχ), είναι πολύ εύκολο να προσπεράσεις και να πας παρακάτω. Είμαι σίγουρος ότι έχω προσπεράσει δίσκους που θα μου άρεσαν πολύ έτσι. Είναι μια πρακτική που χάνεται, αν και νομίζω ότι ο μουσικόφιλος θα ασχοληθεί στο τέλος, ενώ και οι καλές δουλειές δεν πάνε χαμένες, ας περάσουν και λίγα χρόνια, θα βγουν στον αφρό... να,θα γράψει κάποιος και για τους Holy Terror και τους Anacrusis, ακόμα και χρόνια μετά, τυχαίο παράδειγμα!

Kάποτε η μουσική ήταν μόνο ζωντανή και οι καλλιτέχνες ψοφάγανε στην πείνα και ζητιανεύανε. Άλλοι δεν μπορούσαν καν να ακούσουν την μουσική που γράφανε αν δεν τα έσκαγε κανάς χορηγός να τους κλείσει ορχήστρα. Σήμερα ο καθένας μπορεί να γράψει εύκολα, να ακούσει εύκολα και να κάνει ό,τι γουστάρει.

Το πρόβλημα δεν είναι στο internet, στο youtube, στο mp3, στο streaming, στο μέσο, όποιος θέλει θα την βρει την άκρη. Και είμαι σίγουρος ότι η νέα γενιά αγαπάει και αυτή την μουσική και την βρίσκει την άκρη της μια χαρούλα.

Και τώρα δώσε μπόλικες ακροάσεις όπως πρέπει σε αυτόν τον υπέροχο heavy metal δίσκο.

Tuesday, January 19, 2016

Best of 2015 - English version


This is a quick and very dirty translation of a very quick and dirty reporting of albums that impressed me in 2015.

Greek version

Reading instructions:
These are 20 albums (+1 EP, all in alphabetical order) that I liked. Whoever likes the genres described, should maybe check these albums out since there is a good chance he/she might like them as well.


Armored Saint - Win Hands Down
The old-timers show how it's done. Bush is timeless, the music is 100% heavy metal with that characteristic Armored Saint finesse. Most of all: GREAT songs. Could be the album of the year.



Bio-Cancer - Tormenting the Innocent
Very likeable Greeks, have definitely taken a step forward since their debut, they have the same rabid vocals where it's impossible to decipher the lyrics even when you have the booklet in front of you and they have enriched their songwriting, taking to a more death or deathrash direction. Which is a good thing!



Black Fast - Terms of Surrender
After a recommendation by a friend, Black Fast won me over in an instant. It seems that Vektor have already started influencing the new thrash scene (makes perfect sense) and none could be more happier about that than me. Of course, this is not a glaringly obvious influence. Black Fast is considerably more straight forward, the black influences are more discreet and the vocals are notably more typical. I would say that the latter is also their weak point, at least for me the vocals sound like Warbringer's, who in turn sound like half the NWOTM scene. But the music is so awesome that they make the list easily.



Crypt Sermon - Out of the Garden
This year's doom metal album that worhips the right idols (see Candlemass / Solitude Aeturnus) with excellent guitar work, great riffs and the appropriate atmosphere. The vocals are not as glorious as those of the aforementioned idols but even so, this goes high in the list.



Deathhammer - Evil Power
The nightingale, Sargent Salsten is back. We're talking about one of the best extreme metal voices ever and of course Deathhammer is stuck in 1985 and play like there's no tomorrow. You won't find an epic like Fullmoon Sorcery on this album and overall I would rate this lower than 2012's Onward to the Pits but it still delivers the pain and their unique flavour, thanks to the Sargent. Those gits that "listen to everything" once more will be hiding in their holes. Thankfully.


Denner/Shermann - Satan's Tomb

The EP of the list. This is the collaboration of the guitar duo of the titans Mercyful with Sean Peck (Cage) and Snowy Shaw (KD/MF/Memento Mori - above all else!) and a bassist that I personally (did not) remember from Demonica (collab. of Shermann with Locicero of Forbidden-it's not bad!). I confess I would have much preferred that they saved all the good ideas for the Mercyful Fate reunion (feat. Snowy on drums of course), which I can't see how it will not become a reality after King's obligations with KD the band are done.
In any case, guitar-wise this is brilliant, Denner shines from afar in the solos. The riffs, while not what we would say "classic MF", they just drip METAL. Sean Peck is his usual self. Not bad at all of course but naturally I keep fantasizing how the songs would sound with King. Snowy is AWESOME as usual. It seems that money has been put on the table (Snowy doesn't usually play for the sake of it...) and Metal Blade is the label behind it. Which is the most puzzling thing about it (Metal Blade has KD and MF in its roster), so my main question is about the existence of this release in the first place. What are they trying to achieve? Independence? Something to keep us in shape until...? Presenting credentials to the audience so there is more eagerness for the future? Who knows? In any case, the Mercyful Fate legacy is present throughout the promotion of this, including the cover and the themes, Peck utilizes a lot of falsettos, you get the idea. As a release it's pretty fucking sweet, I just hope the guitar players did not spend their juice here.



Dr. Living Dead - Crush the Sublime Gods
New album for the Suicidal Tendencies clones without the Mike Muir mime on vocals, since he left the band to form Negative Self. This time the new singer also refers to Nuclear Assault and John Connely (OK, not that godly), and it suits them fine. Very enjoyable and essential to those who miss the Join Army/How Will I Laugh... era of Suicidal Tendencies, along with a pinch of Nuclear Assault and the crossover bands of the era (bit of DRI, bit of SOD, bit of Anthrax), which inevitably should remind people of the more contemporary Municipal Waste. So, the usual Dr. Living Dead then.



Encyrcle - Encyrcle
Heavy/speed trio from Denmark boasting AMAZING riffs, old-school, rather special vocals and generally the vibe is 80s metal but it stands out from the crowd for the songs and the guitar work. Not from a shredding point of view (although Klem is a great player) but because of the riffology and the songwriting, which doesn't go by with the bare essential and classics (or the commonplace if I want to be exact). Evoke the Night was the hook that got me, the album totally lived up to my expectations and at the end of the day this would be in my top 10, probably top 5.



Enforcer - From Beyond
I was never the huge Enforcer fan, always found them very likeable with some very good songs but not something to lose your mind over. Of course, I have never seen them live and from what I've gathered their gigs are so fun and energy-filled that they make up for it, for a part of their audience at least. From Beyond changes things. The album is filled with very good songs and some AMAZING ones, like the s/t one that I literally played the shit out of it. They rightfully earn a place in the list and I hope this increase in quality continues.



Exarsis - The Human Project
Very likeable Greeks, case two. Exarsis has made a significant change in their line-up, bringing Nick on vocals. Those are no longer the love/hate variety like those of his predecessor Alex, although they continue the legacy of high pitched screaming. Personally, I definitely like them better. More importantly though, there is a definite improvement in the songwriting, which was good in the previous album too but sounded rather generic to me. This time they can boast some fine songs, with character and hooks, which as a result made me listen to the album again and again. I'm curious to see how they will go on, since another guitarist has left the band (a cursed post it seems...)



Faith No More - Sol Invictus
This is not a comeback of Black Gives Way to Blue caliber, nor of Surgical Steel for example. But it is an album with a unique flavor and unique moments and that alone is enough for it to make the list. The truth is that it took me a few spins (definitely a grower album) and my first reaction was lukewarm. Only because it was FNM and for the sake of the dear Mr. Patton I came back to it but in the end it was worth it. Separation Anxiety is awesome. And I still discover new things, or rather, to be precise, I find songs that sounded indifferent at first to be very enjoyable, in a Mr. Bungle sense (Disco Volante era too, see Cone of Shame for example). By next year I'll have a more solid opinion but the fact that I'm still very interested makes me suspect that in the future we will be saying "when this came out we thought it was mediocre...imagine that".



Malevolent Creation - Dead Man's Path
Listening to Blood of the Fallen, it is evident that when Malevolent Creation focus they have no opposition (* for as long as it is playing). They don't fall in the trap of brutality and blast-beats with no restraint, they write riffs that will grab you and stick to your brain, you know without a doubt that this is Malevolent Creation (recognizable from miles away), Hoffmann is Hoffman and to cut a long story short, this is definitely one of the best death metal albums this year.



Napalm Death - Apex Predator - Easy Meat
Huge obsession. From the beginning I was FLOORED. Grind with atmosphere, with meaning. Some talk about a Swans influence on this album, I never managed to get into them so I don't know what to tell you about that, but I do know there is a sonic variety to be found here that will lure even the unitiated, there are some dynamite tracks, breaks for exceptional raging and (I will say it again), a very special atmosphere. This is due to the aura of Napalm Death, which is not your typical grind/death band with the same couple of tricks in their music but also in the industrial kind of things (or things that a metalhead such as I don't know about) and effects they utilize in intros that mesh perfectly with the concept of the album (what a cover). I surprised myself at how many times I put this sonic violence on and how exciting it sounded each and every time. I daresay that this is one of their best albums.



Negative Self - Negative Self
The debut of the band of the departed Dr. Mime of Dr. Living Dead. And I'd say they did an even better job than Dr. Living Dead themselves! Very catchy, total Suicidal Tendencies worship of the How Will I Laugh... era (who would have known that one day we'd had two Suicidal Tendencies clones), whoever likes the idea, dig in. Andreas Sandberg or Dr. Ape as he was known in Dr. Living Dead (self-sarcasm, always scores points that!), still imitates Mike Muir (complete with bandana) but the result sounds neither amateurish or sad. On the contrary I'd say that academically speaking, this fucking rules and well done to them. Naturally, I'm speaking as a bereft ST fan, your mileage may vary. I should listen to Ouijabeard at some point, where Sandberg sings as well and they play heavy metal apparently, I'm curious to hear how he handles that.



Powermad - Infinite
Remember them? Nice Dreams is one of the best songs by lesser known bands (how do we say Another Return to Church Hill?) and 1989's Absolute Power is a fantastic album that you should own if you like the idea of original power/thrash with great vocals (come on, do check Nice Dreams!).
This is the return of the original lineup with the help of Soilwork's drummer. Right from the start it is obvious that this is not an Absolute Power II, the album sounds way more modern, more from a sound production point than musical. I'm talking about ultra-heavy guitars that point to Nevermore (By a Thread is a direct reference to the latter's songwriting as well) and the music is not power/thrash anymore, they hit MUCH harder this time around. On the other hand, this is not your usual band that saw the reunion-train and hopped on. They are still absolutely interesting and overlooking the classic reflex of "but this is not like Absolute Power!" and paying attention to the music, a great album is revealed, which is based on thrash with a modern look that focuses on Nevermore and I'd say Devin Townsend as well, whom Joel Dubay (guitarist/singer) reminded me of at various moments. Unfortunately, his singing is a lot more "restrained" and his wonderful screams are absent (listened to Nice Dreams yet?) but on the other hand maybe those wouldn't suit this material.
I'm almost certain that this album will basically tank because old fans will be disappointed with the modern elements, young fans won't pay attention (powerwho?) and most people probably didn't even realize that the band has resurfaced. In any case, this is a very good album and it's worth a lot of listens as there is a lot of juice here.



Ranger - Where Evil Dwells
Another traditional speed metal band, this time from Finland, that won a place in the list at the nick of time from the Belgians Evil Invaders, who also released a very enjoyable album. I don't have something profound to say about the guys, if you like speed metal adorned with screams-tributes to Cyriis, that did not notice the 90s at all and has many pleasant songs and some dynamites, go for it.



Sacral Rage - Illusions in Infinite Void
Personally, I find this album to be the best album to have come from Greece. All its influences are personal favorites, that is Annihilator of the good old days, Helstar of the middle wonderful days, Watchtower, US Metal in general and tons of screaming throughout. I was also won over by its sound and every individual member who have something to offer in every track. Marios and his wonderful solos stand out but it's a really an exceptional team that is gathered here and I hope they take it further. As a budding fanboy I'd like to express my wish that Dimitris with the elastic throat will work on his middle range as well. On the high register he is top-notch, on the middle he needs an extra something. But I'm just nitpicking now. I think Lost Chapter E: Sutratma is one of my most played songs this year, top song and fantastic solo. Top 5 album.



Satan - Atom by Atom
Just a couple of words because my hand is tired (writing this in one breath). Satan remain just as monumental as on Life Sentence, I'd say Life Sentence perhaps wins on the details but that basically means we are talking about a full 8.5/10 album and anyone who flirts with the retro scene should check it out to see how the truly experienced do it.



Satan's Host - Pre-dating God Part I και ΙΙ
The return of the Tyrant to Satan's Host has paid off handsomely. Every album is essential and that is all I'm going to say about that. This year they show great productivity by releasing two albums simultaneously (one day apart). While I confess I haven't listened to it much as I looked into them very recently, I can guarantee that if you liked the previous two, you should invest here as well. The Tyrant is obviously guaranteed quality but the songwriting is just as strong. I'm not in the position at the moment to say if there is anything as epic as the groundshaking Before the Flame of 2011 but hold the line and we'll get back to you on that (yeah right!)



Vhöl - Deeper than Sky
The most recent addition to the list. Normally, this shouldn't even concern me, it says black metal/crust (in the archives) with heavy/power influences. Members of Hammer of Misfortune (which never clicked with me and never got the fuss), Agalloch and YOB (not me at all). On paper, this should bore me to death. Not only I was not bored but I was actually really hooked. I should say that I think the metal-archives description is completely off the mark, at least as far as this album is concerned, the basis here is heavy metal and there are just many different things to be found on it (yes, including crust and black), without ever sounding like a mess. The music is extremely interesting and soon addictive, the s/t song is awesome and if I have one complaint it's the rather indifferent vocals, which are still adequate and do the job. Definitely check it out.