Στις 13 Δεκεμβρίου 2012 έφυγε από την ζωή ένας σπουδαίος τραγουδιστής του thrash και του metal γενικότερα. Ο Keith Deen. Το παρακάτω κείμενο είχε δημοσιευτεί στο Metal Hammer Οκτωβρίου 2012, δύο μήνες πριν τον πρόωρο θάνατό του. Από κάτω, ακολουθεί ένα μικρό κείμενο που ήταν μέρος του αφιερώματος Αυγούστου (2013) στους πεσόντες ήρωες.
R.I.P. Keith Deen. R.I.P. Holy Terror.
Holy Terror: Τέρμα δεξιά ο Kurt Colfelt και ακριβώς δίπλα του ο μεγάλος Keith Deen.
Σας έχει τύχει να ξεθάψετε κάτι που έχετε να ακούσετε πολλά χρόνια και να αναβιώνετε τον έρωτα εκ νέου; Αυτό μου συνέβη με τους Holy Terror. Η αφορμή δόθηκε με το αφιέρωμα στο speed metal, όπου κατά μία έννοια ορίζανε το κόλλημά μου με την συγκεκριμένη ταμπέλα. Το “Terror and Submission” είναι «πιο speed metal» σύμφωνα με τον Agent Steel a posteriori «κανόνα». Αλλά με τον κανόνα “Speed Kills”, το “Mind Wars” τερματίζει το κοντέρ και ταΐζει σκόνη τους Agent Steel στην ευθεία αντιπαράθεση μεταξύ
“Debt of Pain” (Holy Terror) και
“Back to the Reign” (Agent Steel). Ευθεία αντιπαράθεση, διότι πρόκειται βασικά για το ίδιο κομμάτι, από τον ίδιο συνθέτη, μια περίπτωση αλά
Four Horsemen/
Mechanix (χωρίς την υποβόσκουσα χολή). Ο Kurt Kilfelt (ή Colfelt όπως είναι το κανονικό του όνομα) ήθελε να το δουλέψει με την καινούργια του μπάντα. Και το αποτέλεσμα, νομίζω τον δικαιολογεί, θα έλεγα μάλιστα, δικαιώνει.
Εν πάσει περιπτώσει, από εκείνη την ημέρα, οι Holy Terror στρογγυλοκάθισαν στο στερεοφωνικό και ακόμα εκεί είναι. Θα ήθελα να πω δυο λόγια μιας και από τον ωκεανό άτυχων («αδικημένων») μπαντών, μάλλον είναι η αγαπημένη μου. Ήταν σπουδαίο κεφάλαιο ο Kurt και εξίσου σπουδαίος ήταν ο Keith Deen, αυτή η χαρακτηριστική φωνή τους, που τους δίνει τόσους πόντους μοναδικότητας και μεγαλείου.
Στο “Terror and Submission” του 1987 παίζουν thrash metal, το οποίο όμως έχει τεράστιες δόσεις από μελωδικό, ενίοτε επικό χέβυ μέταλ από την μία και καφρίλα που χρωστάει πολλά και στο hardcore (περιοδεία με D.R.I. του “Crossover” τότε) όσο και στους Slayer. Το ατού είναι οι φωνητικές γραμμές. Το
“Distant Calling” (καθόλου τυχαίο παράδειγμα) θα ήταν ένα ασύλληπτο heavy metal έπος και χωρίς φωνητικά. Η βασική μελωδία που ενώνει τους στίχους ας πούμε, έχει μια μαγεία από Warlord(!). Και έρχεται εκεί πάνω ο Deen και τραγουδά μια τόσο συγκινητική γραμμή που εκτοξεύει το κομμάτι στο πάνθεον των metal επών. Και όλα αυτά χωρίς να αναφέρω καν την πανδαισία σόλο που δεν θες να τελειώσει ποτέ. Στο
ομώνυμο του δίσκου πιάνουν λέβελ “Doomsday for the Deceiver” (αυτό δεν το λέω συχνά). Το
“Guardians of the Netherworld” αν ήταν 7ιντσο από obscure εταιρεία κάποιας σπαθάτης μπάντας θα κόστιζε 100 ευρώ το κομμάτι και θα τα άξιζε κιόλας. Νιώθω άσχημα που δεν έχω χώρο να πω δυο λόγια για κάθε κομμάτι, για τέτοιο δίσκο μιλάμε (
“Blood of the Saints” να πάρει!). To μόνο του πρόβλημα είναι ότι η παραγωγή έγινε από δύο τύπους που, σύμφωνα με την μπάντα, η εμπειρία και το φόρτε τους ήταν η disco.
Ένα χρόνο μετά και στο “Mind Wars” τα άτομα έχουν ξεφύγει. Διατηρώντας όλα τα προηγούμενα καταπληκτικά στοιχεία, η μπάντα απλώς έχει γίνει καλύτερη και έχει σωστότερη παραγωγή και απλά πατάει ΤΕΡΜΑ το γκάζι. Λυσσαλέο παίξιμο και συνθέσεις που δεν διστάζουν να ενώνουν thrash, deathrash, epic, hardcore (στο
“Do Unto Others” κάλλιστα περίμενες τον Connelly ή τον Brecht στην φωνή), όλα εναρμορισμένα και Holy Terrorized. O Keith, σταθερά τεράστιος. Γίνεται όργιο από κάτω του και αυτός τραγουδάει μελωδιάρες και μα το Θεό, σε στιγμές πιάνει μεγαλείο που συνδυάζει το έπος του Quorthon, τον ακατάπαυστο πυροβολισμό στίχων του Martin Walkyier στους Sabbat και την δύναμη ενός Jon Oliva. Μα ακούστε αυτό το ρεφρέν του
“No Resurrection”! Ξέρετε πολλές μπάντες που έπαιζαν τόσο καλά, τόσο πρωτότυπα, τόσο contemporary αλλά και φρέσκα, τόσο βίαια και μελωδικά ταυτόχρονα, το 1988; Φυσικά ο κόσμος που τους άκουσε έπαθε σκατόπλακα, όπως παθαίνει και ο περισσότερος κόσμος που τα ακούσματά του κινούνται εκεί. Και μόλις τους έκλεισε η Roadracer, όλα πήγαν κατά διαόλου. Ξέφυγε από κάποιον το deal και έφτασε στα αυτιά της Music for Nations. Τους ξωπέταξε («Roadracer θέλατε; Προδότες!») από την ευρωπαϊκή περιοδεία με τους Exodus και τους παρατήσανε στην Γερμανία να βρούνε τρόπο να ζήσουν για δύο εβδομάδες μέχρι να γυρίσουν στην Καλιφόρνια. Πάπαλα η φάση, αναζήτηση ευθυνών με άσχημο τρόπο μεταξύ τους, τελικά χάσανε τα κουράγια τους. Μετακομίσανε αλλού, ο Keith όμως δεν ακολούθησε, οπότε η μπάντα ήταν τόσο τίμια που μόνη της κατάλαβε ότι No Keith Deen, no Holy Terror. Και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, το μεγαλείο παρέμεινε στις τάξεις των πιο ψαγμένων του είδους, ασχέτως αν αφορά πολύ παραπάνω κόσμο από ότι μαρτυρά το εκτόπισμα του ονόματός τους. Κάντε την καλή, σας το υπόσχομαι ότι αξίζει τον κόπο.
Όνομα: Keith Deen
Συγκροτήματα: Holy Terror
Ημερομηνίες Γέννησης / Θανάτου: 26/5/1956 – 14/12/2012
Cause of Death: Καρκίνος
Ξεκίνησε σαν μια μίξη Bon Scott και Roger Daltrey από τα πολύ αγαπητά του 70s αλλά μετά από αρκετό ψήσιμο από τον Kurt Colfelt μπήκε στους Holy Terror όπου μεγαλούργησε με την ιδιαίτερη χροιά του (έχει κάτι από Oliva). Αγαπημένος του vocalist ήταν ο (υπερτεράστιος) Mel Blanc, πολλές από τις καρτούν φωνές του μπορούσε να μιμηθεί άψογα, όπως και πολλών προσωπικοτήτων μιας και ήταν εξαιρετικός μίμος. Αυτό σίγουρα τον βοήθησε στο να έχει την άνεση να τραγουδάει σαν χαρντκοράς πάνκης, σαν επικομέταλλος, σαν τσιτωμένος θράσερ, ερμηνεύοντας τις φοβερές μελωδίες των κομματιών (δικές του όλες). Επίσης φρονώ ότι ήταν και εξαιρετικός στιχουργός. Η αποχώρησή του από την μπάντα (μετά και την γέννηση της κόρης του) σήμανε και το τέλος της, καθώς κατά τον Colfelt, «αυτό που έκανε τους Holy Terror τόσο original ήταν τα φωνητικά του Keith»
No comments:
Post a Comment