Backstage with Metallica, 1993: Part VII - Παρεάκι Ισχυρό

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Αφού πέρασε όλη η μπάντα από τους παραταγμένους οπαδούς, κάποιος έδωσε το πρόσταγμα «ημι-ανάς - ελεύθεροι» και χαλαρώσαμε. Αμέσως σχηματίστηκαν πηγαδάκια γύρω από τα μέλη της μπάντας. Το όλο σκηνικό ανήκει στα σημεία που η ταινία είναι πολύ θολή αλλά θυμάμαι ότι σίγουρα έπεσε συνεννόηση με τον Νάσο. «Τι κάνουμε τώρα;».

Το θέμα ήταν αρκετά απλό. Είχαμε καταλάβει ότι ζούσαμε μεγάλες στιγμές, το πρόβλημα ήταν ότι δεν ξέραμε τι διάλο να τις κάνουμε αυτές τις στιγμές. Το μοναδικό σχέδιο που είχα κάνει για γκράντε στιγμή σύσφιξης των σχέσεων με κάποιο μέλος των Metallica, παρέμενε ξεχασμένο, ιδρωμένο και κολλημένο μαζί με το …And Justice for All στην κωλότσεπη του παντελονιού μου. Πάει αυτό, το θυμήθηκα σπίτι μου, όταν έβγαλα τα booklets από την τσέπη και ακολούθησε τρανό facepalm. Ο Jason πάντως δεν παρέμεινε για πολύ στον χώρο με την πλέμπα, επομένως δεν έπαιζε και το σενάριο να μου έρθει επιφοίτηση κάποια στιγμή. Πήγε και άραξε πίσω από την κουρτίνα/καραγκιόζ μπερντέ και μιλούσε με έναν roadie. Δηλαδή έχω αυτή την εικόνα στο μυαλό μου, ιδέα δεν έχω πότε έφυγε. Πάντως η πολύ η φασαρία γινόταν γύρω από τους άλλους 3. Καημένε Jason. Που ούτε εμείς σε σκεφτόμασταν, οι Flotsam οπαδοί δηλαδής, τεράστιο κλάσιμο.

Επιστροφή στο αρχικό μας πρόβλημα λοιπόν. Είναι οι Metallica ρε μαλάκα, εδώ μπροστά μας. Τι πρέπει να κάνουμε, δεν σου ξανακάθεται τέτοια ευκαιρία, λοιπόν; Φωτογραφική μηχανή δεν έπαιζε, το ξεχνάμε αυτό. Αυτόγραφα πήραμε. Αμήχανες μαλακίες και βουβαμάρα σεβαστική, τσεκ, το κάναμε και αυτό. Ε, τι θα κάνουμε; Η μεγάλη επιφοίτηση ήρθε από τον Νάσο. ΠΕΝΕΣ! Να πάρουμε πένες! Μα φυσικά! Πώς τις λέμε στα αγγλικά ρε μαλάκα; Picks! Τέλεια! Πάμε στον στον James, σαν πολύ καλά παιδάκια, με τον δέοντα σεβασμό στον κύριο Χέτφιλντ και του ζητάμε picks.

Ο James, μεγάλη λέρα λέμε, παίρνει ύφος «φτου ρε γαμώτο», κάνει ότι χτυπάει τις τσέπες του, «να, αλήθεια, ψάχνω τώρα» και μας πληροφορεί λυπημένος “sorry guys, I don’t have any on me”. Εμείς από την άλλη, σε mode αδρεναλίνης, Δέους και Τεράστιου Γλυψίματος τον πληροφορούμε παρηγορητικά ότι δεν πειράζει, προσπάθησε, έδωσε τον καλύτερο του εαυτό και τον αγαπάμε πολύ παρόλη την αποτυχία. Κάπως έτσι. Και τότε ξεκίνησε το σουρεάλ.

Θέλω να ξαναπώ εδώ ότι οι διάλογοι που ακολουθούν είναι χίλια τα εκατό αυτούσιοι, τους θυμάμαι σαν τώρα, εδώ το DVD του κεφαλιού παίζει HD με ήχο καμπάνα. Και ο λόγος είναι ότι τους διαλόγους αυτούς τους έχω επαναλάβει σε πολύ κόσμο. Highlight βραδιάς.
Έρχονται οι Manowarάδες, μαζί. Μία φάτσα θυμάμαι, με φράντζα μπροστά και μαλλί πίσω, 80s αισθητική γενικότερα και φυσικά το μπράτσο με αυτόγραφα. Για κάποιο λόγο δεν θυμάμαι την φάτσα του δευτέρου, πιθανώς να έχω στο κεφάλι μου μια εικόνα που είναι συνδυασμός των δύο παιδιών. Τέλος πάντων, έρχονται στον James και έχουν προφανώς σκεφτεί πολύ περισσότερο από εμένα και τον Νάσο πώς θα εκμεταλλευτούν τις Μεγάλες Στιγμές που ζούμε. Πένες και μαλακίες. Ο τύπος γυρνάει στον Hetfield και του λέει:

«Χέι Τζέιμς! Άι ασκ Κερκ φορ χις μπλάουζ μπατ χι ντοντ γκιβ μι χιζ μπλάουζ. (δραματική παύση δευτερολέπτου): Γκιβ μι γιορ μπλάουζ Τζέιμς!» Φουλ ενθουσιασμένα όλο αυτό.
Μτφρ: “Hey James, I ask Kirk for his blouse but he don’t give me his blouse. Give me your blouse James!”

Δεν ξέρω από ποια διάσταση ήρθε το άτομο, πάντως του αναγνωρίζω τεράστιο στυλ και οτινανισμό με την πολύ καλή έννοια. Πήγε λέει στον Χάμετ και του ζήτησε την μπλούζα του. Όπως κάνουμε όλοι φυσικά όταν γνωρίζουμε μια διασημότητα, του ζητάμε τα ρούχα του. Ε, προφανώς ο Χάμετ ήταν ψυλομύτης ακατάδεκτος και δεν του έδωσε την μπλούζα του (δυστυχώς το έχασα αυτό το σκηνικό), οπότε ‘ντάξει, νο πρόμπλεμ, πάμε στον Hetfield. Που είναι και πιο προσιτός δηλαδή. Να του πούμε, βγάλε το καπέλο σου, το γιλέκο και μετά το μπλουζάκι σου, μείνε γυμνός από την μέση και πάνω γιατί θέλω τα ρούχα σου, τον ιδρώτα σου, την μυρωδιά σου. Φυσικά, δεν έχω χρόνο να επεξεργαστώ τι ζήτησε το άτομο, έχουμε μείνει όλοι μαλάκες.

Ο James συγκεκριμένα ακούει με σταδιακά όλο και πιο γουρλωμένα μάτια και μετά απαντά χαμογελαστός με τον μόνο υγιή τρόπο: “Yeah, fuck off!” . Ξέσπασμα γέλιων από γύρω, μαζί και ο Manowarάς, θεός, δεν καταλαβαίνει τίποτα.

Και κάπου εκεί πρέπει να ήταν που κόζαρα τον Big Bob ξανά. Βασικά, του είχα(με) μεγάλη συμπάθεια από την βιντεοκασσέτα και ήθελα να του το πω. Θα μου πεις η συμπάθεια που είχα στους Metallica ήταν πολλά εκατομμύρια περισσότερη (στη μονάδα μέτρησης συμπάθειας) και δεν είπα σε κανέναν τους «γιορ μα φέβοριτ γκάι». Όσο και να κάνω πνεύμα με τους Manowarάδες, τα παιδιά ήταν έξω καρδιά ενώ η δική μου βρισκόταν στην κάλτσα μου μαζί με τα σκατά. Αλλά ο Big Bob ήταν πιο παλέψιμο celebrity, κάπως έτσι την είδα, να δοκιμάσω την τύχη μου σε κάτι πιο εύκολο. Οπότε πήγα και στήθηκα μπροστά του, το 16χρονο μπροστά στο βουνό από κρέας.

“You were on the Metallica home video, right?” ανοίγω την κουβέντα με το προφανές.
“That’s right”, μου απαντάει με την αγριοφωνάρα.
“So, I want your autograph” του λέω με πολύ αυτοπεποίθηση, ένιωσα και πολύ καταφερτζής, κοίτα, ούτε τρέμουλο, ούτε τίποτα, είμαι επαγγελματίας πια!
O Big Bob όμως έχει αιφνιδιαστεί.
“You want my autograph? Really?” με ρωτάει με χαμόγελο, γουστάρει.
“Sure” του λέω χαμογελαστός και εγώ. Χαίρομαι που χαίρεται, καλή φάση. Ο φίλος μου πλέον Big Bob γυρνάει στον Hetfield και του κάνει “This kid wants my autograph!” δείχνοντάς με από ψηλά.
“Right on man!” του λέει και ο James γελώντας και εκείνη τη στιγμή ένιωσα ακόμα πιο γαμάτος, ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, τους έφερα προ εκπλήξεως, θα το θυμούνται για πάντα ένα πράμα. Πάντως ο Bob μοστράρει μια ωραία υπογραφάρα Big Bob καλλιγραφική και θυμάμαι να σκέφτομαι ότι είναι ωραία υπογραφή και στάνταρ την έχει κάνει πρόβα. Επίσης από την υπογραφή αυτή έμαθα ότι είναι ο Big Bob, διότι δε μας συστήθηκε και αν το έκανε αμφιβάλλω ότι θα έλεγε «γεια σας, με λένε Μεγάλο Μπομπ». Πάντως, είχε σουξέ το σκηνικό, πήρε και ο Νάσος αυτογραφάκι από το θηρίο και νομίζω πήρανε και άλλοι αλλά για αυτό δεν ορκίζομαι, είναι λίγο θολό από εκεί και πέρα.

Κάπως έτσι έληξε η φάση. Δεν θυμάμαι πώς, δεν θυμάμαι πότε, δεν θυμάμαι γενικά, μαζευτήκαμε πάλι από την κοπέλα που μας έβαλε μέσα και φύγαμε για να δούμε The Cult.

Στο επόμενο και τελευταίο μέρος: Το παστωμένο κοινό ανοίγει να περάσω για να πάω στην τρίτη σειρά με επική ιδέα Νάσου. Λίγο Cult. Και οι Metallica στη σκηνή μου κάνουν τα μούτρα κρέας. Απολογισμός.

DVD extras:
Τώρα που έγραφα για τον Jason κλπ, θυμήθηκα ότι πριν σκάσει μύτη στο Part III, πέρασαν από μπροστά μας και οι The Cult, έτοιμοι να πάνε στην σκηνή να ροκάρουν. Χαμπάρι τους (τον) πήρανε τα θηλυκά της ομήγυρης με φωνές που έσταζαν σορόπι: “Hi Iaaaaaan!” και χαιρετούρες. Βασικά πέρναγε όλη η μπάντα μπροστά, από την οποία εγώ γνώριζα μόνο τον Ian και τον Duffy, πάντως το θηλυκό κοινό χαιρετούσε μόνο τον Ian, γιατί προφανώς οι άλλοι ήταν άσχημοι και πουθενάδες και δεν κουνάγανε με σέξι τρόπο τον πισινό τους. Υποθέτω. Πάντως και ο Ian και ο Duffy είχαν κουρευτεί, αυτό το θυμάμαι πάλι να μου κάνει εντύπωση, γιατί κουρεύονται όλοι ρε φίλε, εγώ προσπαθώ κάτω από αντίξοες συνθήκες να αφήσω μαλλί και ο άλλος με την επική μαλλούρα πάει και τα κάνει καρεδάκι της συμφοράς. Αυτά τα συγκλονιστικά με τους Cult, παίξανε καλά μετά, θα τους αφιερώσω και μια παράγραφο στο επόμενο και τελευταίο μέρος.

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front