Tuesday, January 24, 2012

Backstage with Metallica, 1993: Part III - Big Bob και Jason

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

H κοπέλα που ανασήκωσε τους ώμους της και έτσι πέρασα να γνωρίσω τους Metallica, μας οδήγησε σε ένα χώρο κάτω από το πέταλο του σταδίου. Αυτός είχε διαμορφωθεί για τα παρασκήνια με φοβερό στυλ τσιγγανέ μπερντέ, είχαν κρεμάσει και ένα σεντόνι που χώριζε τον χώρο που άραζαν οι μπάντες με τον χώρο που θα γινόταν το meet n’ greet. To πρώτο πράγμα που τράβηξε το μάτι μας ήταν ο Big Bob Bender. Όσοι έχετε δει το A Year and a Half in the Life of Metallica (συγκεκριμένα το part 2), είναι ο θηριώδης τύπος με την μουστακάρα, που γυρνάει στην κάμερα μετά που του έχει φιλήσει το χέρι μια δημοσιογράφος, δείχνει το χέρι του και αναφωνεί: «SMELL THE GLOVE!» (Spinal Tap reference, πόντοι λατρείας). Επίσης, όσοι πήγατε το 1993 στην συναυλία, είναι ο τύπος που στο Seek and Destroy κατέβαζε ενθουσιώδη χέρια οπαδών με χαρακτηριστική άνεση, όταν ο James κατέβηκε στην πρώτη σειρά για να δώσει στον λαό το ρεφρέν (λεπτομέρειες στο live report –δεν έχει γραφτεί ακόμα, υπομονή). Σεκιουριτάς – Γορίλλας (πιο σωστά Ρωσική Αρκούδα) της μπάντας ο Big Bob λοιπόν. Και κατά τα φαινόμενα και ο τύπος που υποδεχόταν τους καλεσμένους, τουτέστιν εμάς.

Ο Big Bob μας ήταν πολύ γνωστός καθώς είχαμε λιώσει την εν λόγω βιντεοκασσέτα. Το πρώτο σελέμπριτι που βλέπαμε και ξαφνικά shit got real κι έτσι. Φωνή βροντοειδής ντεθμέταλ και όπως είπα, θηριώδης. Με μια γάμπα τέτοιας έκτασης που χώραγε πάνω της ένας θεόρατος χάρλεϊ αμερικάνικος αετός, «να» με το συμπάθειο, με απλωμένα φτερά. Όλοι είμασταν υπάκουοι, ήσυχοι και σεβαστικοί. Ο Big Bob λοιπόν μας έβαλε όλους στην σειρά για να περνάνε οι Metallica να μας υπογράψουν ό,τι τους δίναμε και μας ζήτησε να σβήσουμε τσιγάρα καθώς δεν είναι ευγενικό να φυσάς τον καπνό σου στους άλλους. Τσιγάρα έσβησαν.



Η μοναδική φωτογραφία του Big Bob που βρήκα online. (Στείλτε κανά still από το DVD που ανέφερα κάποιος!)


Η γραμμή σχηματίστηκε από δεξιά προς τα αριστερά, ξεκινώντας με δύο παιδιά παρεάκι, πιθανώς να κερδίσανε όπως εγώ και ο Νάσος. Κλασσικοί χεβιμέταλοι, χάριν ευκολίας και επειδή έτσι τους λέγαμε μεταξύ μας από τότε, οι «Μανογουωράδες» (θα εξηγηθώ). Αριστερά τους, ο χαρούμενος κάφρος με την αμάνικη One. Δίπλα ο Νάσος. Μετά εγώ. Δίπλα μου συνεχίζοντας στα αριστερά, η αδερφή μου. Ακόμα πιο κει, μια πεταχτούλα τύπισσα. Τέλος, δυο αμερικάνοι, παρεάκι κι αυτοί. Που τους αντιπάθησα πάρα πολύ γιατί γαμώτο, αποκλείεται αυτοί οι τύποι να διάβασαν τον Ελεύθερο Τύπο και να πήραν τηλέφωνο. Ήταν ξεκάθαρα βυσματίες που στερήσανε από δυο ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ την ευκαιρία να δουν τους Metallica. Στην χώρα τους έπρεπε να πάνε, που έχουν παίξει χίλιες φορές οι Μετάλλικα να κερδίσουν τον διαγωνισμό με το σπαθί τους, ετσά δεν είναι; Ήταν και μυρωδιάδες άσχετοι, αυτό ήταν και το χειρότερο δηλαδή. Ποια Ελληνόπουλα; Από ΜΕΤΑΛΛΑΔΕΣ πήραν τη θέση! Τέλος πάντων. 16χρονος είπαμε, το έπαιρνα πιο ζεστά το θέμα.
Πιο πέρα στην γραμμή δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα, ήταν μια μακριά γραμμή ανθρώπων. Δεν με απασχολούσε καθόλου η σύνθεσή της γιατί όλος ο εγκέφαλός μου ήταν απασχολημένος να χαζεύει τα σελέμπριτις.

Και εκεί που κάτι ακόμα μας έλεγε ο Big Bob, με σκουντάει ο Νάσος, με αυθεντικό τρακαρισμένο τραύλισμα και μου λέει «μα-μαλάκα….κοί-κοίτα…ρε, ο…ο…ο Jason!»
Από αυτό το σημείο η μνήμη μου είναι πολύ θολή, με συγκεκριμένες σεκάνς να παίζουν πεντακάθαρα, άλλες να μην υπάρχουν καθόλου, κάποιες αποσπασματικές κουβέντες και καμία απολύτως αίσθηση του χρόνου. Ουδεμία. Χάζευα τον Jason σαν υπνωτισμένος. Κατ’αρχάς είχε ξυρίσει τελείως το κεφάλι του. Αυτό ήταν καινούργιο. Σιωπηλός, μεταξύ βαριεστημένου και ντροπαλού, τον έλεγες και σκυθρωπό. Κοντούλης. Εγώ είμαι 1.80 μεριά, τότε θα ήμουν ακόμα στην ανάπτυξη, του έριχνα κεφάλι ήδη. Τα αντικείμενα προς υπογραφή ήταν τα προφανή: Εισιτήρια, το πάσο και ό,τι είχε φέρει ο καθένας. Ο Νάσος, είχε φέρει μια αφίσα, πιθανώς του Χάμερ, με την μπάντα να παραλαμβάνει τους χρυσούς δίσκους για το Black Album.



Είχα τόσο σκαλώσει να χαζεύω τον Jason που όταν στάθηκε μπροστά μου να υπογράψει, δεν είχα απολύτως καμία σκέψη στο κεφάλι μου. Completely and utterly vacant. Του έδωσα να υπογράψει το εισιτήριο. Υπέγραψε. Του είπα και για το πάσο. Το υπέγραψε. “Er, there is more, sorry” του είπα σαν Socially Awkward Penguin, με την σκέψη ότι τον απασχολώ τον άνθρωπο, έχει τόσες δουλειές να κάνει, εμποδίζω το flow. Βάζω το χέρι στην κωλότσεπη και βγάζω τρία κολλημένα με ιδρώτα booklets που τα παίρνει μόνος και χωρίς καμιά διαμαρτυρία για την αηδία που του έδωσα, τα ανοίγει και τα υπογράφει. Φυσικά από το μυαλό μου δεν περνάει καθόλου ότι στην κωλότσεπη είχα 5 booklets και του έδωσα μόνο τρία. Συγκεκριμένα στην κωλότσεπη είχαν μείνει τα “…And Justice for All” και το “Doomsday for the Deceiver”, δηλαδή οι μόνοι δύο δίσκοι που έφερα και παίζει ο Jason. Νόμος του Μέρφι και κλασική γκαντεμιά, 3/3 λάθος booklets. Κανένα σχόλιο ότι του έχω δώσει να υπογράψει τους τρεις δίσκους που δεν παίζει, φαντάζομαι δεν είναι και η πρώτη φορά που του συνέβη, πάντως εγώ στη θέση του θα σκεφτόμουν «καλός μαλάκας και εσύ». Εκείνη την στιγμή φυσικά δεν σκεφτόμουν τίποτα, κοιτούσα τον JASON NEWSTED να είναι ακριβώς μπροστά μου ολοζώντανος και να υπογράφει αυτόγραφα. Πουθενά δεν υπήρχε κανένα καμπανάκι να μου υπενθυμίσει «ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΛΟΤΣΑΜ ΠΕΣΤΟΥ!». Που θα τα εννοούσα χίλια τα εκατό, οι δύο πρώτοι δίσκοι είναι παιδικοί έρωτες ζωής και είχα πέντε κιλά σώψυχα να τον πρήξω.

Χαμόγελο καθυστερημένο πάντως στα χείλη είχα σίγουρα. Το ξέρω γιατί με κοιτούσαν από τα δεξιά ο Νάσος και ο Αμάνικος One με αντίστοιχα καθυστερημένα χαμόγελα ευτυχίας, «τι ζούμε», «τι ωραία», «μικρό σπίτι στο λιβάδι» λέβελ ευτυχίας. O Jason συνεχίζει το καθήκον του και φτάνει στους Αμερικάνους. Τι ειπώθηκε με την αδερφή και την πεταχτούλα, δεν υπάρχει στο DVD της ανάμνησης, σόρι. Οι Αμερικάνοι, είναι 100% Αμερικάνοι: «I saw you last year man, in Fuckerville Montana, you totally kicked ass man!”. “Thanks”, απάντησε ευγενικά o Jason, που ασφαλώς δεν είχε ξανακούσει τέτοιο κομπλιμέντο ποτέ στην ζωή του. “How many years have you been playing bass man?”, συνεχίζει ο Αμερικάνος. “12 years” απαντάει. Ωραία, μάθαμε και κάτι που δεν ξέραμε. Χρήσιμο. Και εκεί σταματάει η περιγραφή και οι περιπέτειες του Jason Newsted με το κοινό, διότι έσκασε μύτη ο James Hetfield...

Στο επόμενο: James Hetfield. In his cowboy hat.

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Monday, January 16, 2012

Backstage with Metallica, 1993: Part II - 27 Ιουνίου 1993

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

H μεγάλη μέρα έφτασε. Αφήνω το σπίτι από την μαμά πατρίδα (Πατήσια) και συναντιέμαι με την Παρέα. Πανάθεμα και αν θυμάμαι πώς και πού και λοιπές αδιάφορες τρίχες, θυμάμαι μόνο την σύσταση: Εγώ, Νάσος, Νταχάου και ο αδερφός Μήτσος, το ζηλευτό σέντερ φορ της Αθηναϊκής Θρας Επίθεσης.
Στο κοινό επίσης έχω και εξ αίματος αδέρφια, την σίστερ που θα μας συνοδέψει backstage και τον γκουρού μεγάλο αδερφό που μας μύησε στις βρωμο-μουσικές της «διεθνούς αλητείας» (κόπιραϊτ από τον πατέρα). Ο αδερφός έχει ήδη αρχίσει την ωρίμανση, τουτέστιν έχει αρχίσει σιγά-σιγά να παρατάει το χέβυ μέταλ ο προδότης. Αλλά οι Metallica είναι οι Metallica και τους έκανε το χατήρι να έρθει. Το παίζει κουλ και ψύχραιμος και μπλαζέ. Το κρατάμε αυτό. Ο άλλος αδερφός γράφει πανελλήνιες και δεν μπορεί να μεταβεί Αθήνα και έως τα σήμερα στενοχωριέται όταν το θυμάται. Τέλος, το παρόν δίνει και ο ξάδερφος Γκοντζίλα, ο οποίος είναι και ο αξιοζήλευτος βετεράνος της υπόθεσης, τους έχει ήδη δει στο Milton Keynes λίγο πριν. Σε εκείνη την ιστορική συναυλία με τους Megadeth, τους Almighty και τους Diamond Head και τα διάφορα χάπενινγκς.


Για την περίσταση έχω αγοράσει νέο μπλουζάκι, σαν να λέμε έβαλα τα καλά μου γιατί θα δω Metallica και με έχει πιάσει πυρετός καταναλωτισμού. Συγκεκριμένα το Unforgiven μπλουζάκι, το οποίο σαν κομμάτι δεν μου δίνει πόντους coolness αλλά το σχέδιο Pushead είναι εύκολα μέσα στο τοπ 3 έβερ και το ερωτεύτηκα από τη στιγμή που το είδα. Από τα πολύ αγαπημένα για προφανείς λόγους.

Η άλλη προετοιμασία που έχω κάνει είναι να κουβαλήσω πολλά booklets από CD για να μου τα υπογράψουν. Τα Metallica προφανώς αλλά και το Doomsday for the Deceiver, το λατρεμένο αυτό άλμπουμ των Flotsam and Jetsam, για να το υπογράψει ο Jason Newsted, ο βασικός συνθέτης του δηλαδή. Έχω ήδη παίξει την σκηνή που του το δίνω και γουρλώνει τα μάτια του με έκπληξη και ενθουσιασμό, συγκινείται πολύ που ένας πιτσιρικάς στην Ελλάδα το θυμάται και με κοιτάει όλο αγάπη και δεν ξέρω, κάτι σπουδαίο συμβαίνει μετά, που όταν θα το περιέγραφα στους φίλους μου θα ζηλεύανε πάρα πολύ. Το κρατάμε και αυτό στην μνήμη μας. Τα έχω βάλει όλα στην κωλότσεπη του τζην σωλήνα που φυσικά συμπληρώνει την αμφίεση και νιώθω πολύ έξυπνος γιατί έχω τα χέρια μου ελεύθερα και όλα είναι άνετα.

Πριν μπούμε μέσα περνάμε μέσα από τα πλήθη μεταλλάδων που τριγυρίζουν το γήπεδο του Πανιωνίου. Εδώ να σημειώσω ότι η συναυλία αυτή είναι και η πρώτη μέταλ συναυλία που παρακολούθησα, εξαιρουμένων κάτι τοπικών λάιβ στο Ηράκλειο. Οπότε γενικώς νιώθω μέσα μου μια τεράστια ευφορία, ζω το όνειρο, είμαι ανάμεσα σε χιλιάδες μαλλιάδες και τους αγαπώ όλους, είναι φανερό πως πρόκειται για παιδιά με γούστο που μοιράζονται την αγάπη για τους θεούς. Φυσικά βολικά, έχω πατήσει standby στο γενικότερο συναίσθημα μέσα μου ότι οι Metallica είναι άλλο φρούτο πια από αυτό που αγάπησες, sustain disbelief κλπ. Το οποίο μου χάλαγε όταν έβλεπα και κόσμο που εμφανώς δεν είχε την παραμικρή σχέση με την μπάντα ή το metal εν γένει, απλώς οι Metallica ήταν τόσο τεράστιοι εκείνη την εποχή που πλάκωσε και κάποιος άσχετος κόσμος. Θυμάμαι να βλέπω μια παλιά συμμαθήτρια εκεί, συμπαθέστατη αλλά καμία σχέση και να θυμάμαι άπειρα σκηνικά στο δημοτικό που παρέες κορόιδευαν την «φασαρία» που άκουγα. «Τώρα είναι καλά, ε;». Ε, ρηχό παιδάκι ήμουν, αυτά σκεφτόμουν.


Επίσης χάζευα πολύ τα μπλουζάκια γύρω-γύρω. Και τα μαλλιά επίσης, που ήταν διακαής πόθος μου γιατί ήμουν τέτοιο ρηχό παιδάκι και σπαζόμουν που ήμουν απλώς ακούρευτος. Πολλές φάτσες ήταν ψαρωτικές, θυμάμαι μια παρέα ντεθ μεταλλάδων αραγμένων κάπου, μάπες βλοσυρές και στο κεφάλι μου έπαιζαν σκηνές Γαρδελικού χουλιγκανισμού «με θυμάσαι ρε πούστη;» Ο ένας φορούσε αμάνικη μπλούζα One. Τον κρατάμε και αυτόν στην μνήμη γιατί ήταν ένας από τους 20.



Τα εισιτήρια και τα ρέστα τα είχε αναλάβει όλα ο Νάσος και ο μπαμπάς του. Τα ρέστα εννοώ τα πάσα. Τα είχε παραλάβει από κάπου, δυο φακέλους για μένα και τον Νάσο, που είχαν μια βεβαίωση ότι ναι, κερδίσαμε. Αυτόν δεν τον έβαλα στην κωλότσεπη, ήταν θησαυρός και χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή. Όταν μπήκαμε μέσα και φτάσαμε στο σημείο που βλέπεις όλο το γήπεδο, από τα πλάγια, ψηλά, μα το θεό, ηλεκτρίστηκα.

Στα αριστερά μου αντίκρισα την τεράστια σκηνή, όπου δέσποζαν σε δυσθεώρητο ύψος, δεξιά και αριστερά, οι νεκροκεφαλές του Pushead από το Sad but True μπλουζάκι, σε πανώ, καλύπτοντας ένα σινικό τείχος ηχείων. Είμαι απολύτως σίγουρος πως κοιταζόμασταν η παρέα και φωνάζαμε σαν καθυστερημένα από τον ενθουσιασμό μας. Μπήκαμε στην αρένα και φυσικά τρέξαμε να πιάσουμε θέση κοντά, κλασσικά πιτσιρίκια.

Επειδή φυσικά είχαμε φτάσει πολύ νωρίς, αράξαμε κάτω και μιλούσαμε. Κάπου εκεί, είπαμε να ανοίξουμε τον φάκελο για να νιώσουμε λίγο ακόμα το πόσο κωλόφαρδοι είμαστε. Είδα πρώτα το χαρτί του Νάσου, που δεν θυμάμαι καθόλου τι έγραφε εκτός από το όνομά του. Ανοίγοντας τον δικό μου φάκελο, έβγαλα από μέσα μια λευκή κόλλα χαρτί, το μοναδικό περιεχόμενο και μα το θεό εις το τετράγωνο, πάγωσε το αίμα μου. «Μα πώς έγινε;», «όχι ρε πούστη» και τα λοιπά παρηγορητικά της στιγμής δεν βοήθησαν καθόλου. Δεν βοήθησε καθόλου και η προσφορά του Νάσου να μου δώσει το δικό του πάσο γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτώ κάτι τέτοιο και νομίζω το ήξερε και αυτός και το έπαιξε safe, το οποίο με θύμωσε πιο πολύ. Μπορεί και να τον αδίκησα, ήμουν όμως μπαρούτι και απογοητευμένος και είπα απλώς «όχι, άστο, δεν θέλω, γάμησέ το» ή κάτι τέτοιο και έκατσα κάτω κοιτώντας βλοσυρά το έδαφος. Προφανώς θα δοκιμάζαμε έτσι κι αλλιώς και είχα μια ελπίδα, έλεγα, «δεν μπορεί, θα με βάλουν, θα τους πούμε την αλήθεια» και μετά σκεφτόμουν ότι θα φάω πόρτα και ήττα και ήθελα να βάλω λίγο τα κλάμματα αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο γιατί ήμουν αγόρι χεβιμεταλάς που δεν κλαίνε ποτέ.
Δεν θυμάμαι την διάθεσή μου γενικά μέχρι που μας φώναξαν, οπότε το γυρνάω στο λάιβ ριπόρτ.




Άνοιξαν οι Λευκή Συμφωνία, μια (προφανώς) ελληνόφωνη ροκ/χαρντ ροκ μπάντα που είχε κάνει αίσθηση εκείνη την χρονιά με τον δίσκο «Λευκή Συμφωνία». Θυμάμαι ότι δεν μου άρεσαν, τους έβλεπα με συμπαθητικό μάτι, ειδικά τον τραγουδιστή που το είχε πάρει φιλότιμα αλλά καθ’όλη τη διάρκεια του σετ βαριόμουν και σκεφτόμουν ότι θα ήθελα μεταλλάδες σαπόρτ ή και να πάμε κατευθείαν στους Cult, μπάντα που γούσταρα πολύ. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι παίζανε, με τα ελληνόφωνα γενικά δεν το έχω καθόλου, μπορεί να ήταν και οι Έλληνες Warrior Soul με διασταύρωση Pearl Jam, εγώ χαμπάρι δεν πήρα. Και ο κόσμος ήταν κατά γενική ομολογία ακόμα στην φάση αράζω και πετυχαίνω γνωστούς, το λάιβ ήταν υποτονικό, είχες δέκα μέτρα κρανία Pushead να σε πλαισιώνουν, ε, δεν έβαλαν φωτιά στο δρόμο, δεδομένο αυτό.

Κάπου εκεί, έπεσε η ανακοίνωση.
«Οι νικητές του διαγωνισμού του Ελεύθερου Τύπου παρακαλούνται να έρθουν στα δεξιά της σκηνής». Πήγαμε. Βρήκα εκεί και την αδερφή μου και με είδε καρα-αγχωμένο, της εξήγησα το σκηνικό, μου είπε να μην ανησυχώ, τέλος πάντων πήγαμε. Μια κοπέλα κρατούσε ένα σημειωματάριο και διάβαζε φωναχτά ονόματα. Όσοι το άκουγαν, έδιναν το χαρτί τους, το τσέκαρε, έμπαιναν. Φωνάζει και εμένα, της λέω ότι χάθηκε, πέφτει πάνω της και η αδερφή και ο Νάσος να βεβαιώσουν ότι εγώ είμαι αυτός που λέω ότι είμαι, σκαλώνει η τύπισσα.
«Περίμενε λίγο». Διαβάζει όλα τα ονόματα, δεν βγαίνει κανείς να υποστηρίξει ότι είμαι εγώ, κοιτάζει λίγο, της λέει η αδερφή μου «ο αδερφός μου είναι, δεν είναι τυχαίο το επώνυμο», κοιτάει λίγο, η καρδιά μου έπιασε παλμούς Burning of Sodom και… ανασηκώνει τους ώμους και λέει «πέρνα».
Παραλίγο να ορμήξω πάνω της και να με συλλάβουν για βιασμό αλλά συγκρατήθηκα και απλώς χοροπήδηξα από την χαρά μου, αγκαλιάστηκα με τον Νάσο, του έλεγα «ΠΕΡΑΣΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΝΑΙ!» για να μου πει «σκάσε ρε μαλάκα, θα σε πάρουν για απατεώνα», οπότε και βλέποντας την σοφία της συμβουλής, το βούλωσα καταχαρούμενος. Σε όλους κόλλησαν στην μπλούζα και ένα αυτοκόλλητο-πασο, ασπρόμαυρο, με το logo και το φίδι. Χλίδα, ανατριχίλα. Η τύπισσα μας είπε «ακολουθήστε με» και αρχίσαμε 20 νοματαίοι να περπατάμε κάτω από τις κερκίδες στο πέταλο για να πάμε να δούμε τους Metallica.

Εκεί ήταν που πρόσεξα τον τυπά με την One. Έξω καθόταν βλοσυρός και με ντεθμεταλικό ύφος οπισθόφυλλου 1991. Τώρα είχε ένα βλαμμένο παιδικό χαμόγελο ενθουσιασμού, γυρνούσε χαρούμενος σε όλους και έλεγε «ρε, πάμε να δούμε τους Metallica!», σε μένα το 16χρονο σκατό, στην αδερφή μου, γενικά σε όλους εκδήλωνε την χαρά του, ήταν εμφανώς τρισευτυχισμένος και με τα πανομοιότυπα συναισθήματα που βίωνα εγώ και οι υπόλοιποι 18. Τον αγάπησα παράφορα.

20 ευτυχισμένοι και η τύπισσα-οδηγός περπατήσαμε λίγο ακόμα, δεν θυμάμαι πόσο, ο χρόνος ήδη είχε αρχίσει να γίνεται σουρεαλιστικά σχετικός. Και τελικά φτάσαμε στο χώρο που θα γινόταν το meet n’ greet.

Στο επόμενο: Part III - Oι Metallica μπροστά μου.

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Wednesday, January 11, 2012

Backstage with Metallica, 1993: Part I - Πρόλογος

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Το βραβείο για την πιο εντυπωσιακή ιστορία από την καριέρα μου ως μέταλ οπαδός, αντικειμενικά πάει στη συνάντηση που είχα backstage με τους Metallica το 1993, πριν τη συναυλία τους.

Από τη μια μεριά είναι η πιο ενδιαφέρουσα ιστορία που έχω, απλούστατα γιατί έχει ως θέμα τους Metallica στα ντουζένια τους στην περιοδεία του Βlack Album και οι Metallica πουλάνε. Από την άλλη μεριά γιατί μαζί με τον Kai Hansen και τους Death, οι Metallica είναι στην κορυφή των αγαπημένων μου έβερ γενικά. Στα 80s βέβαια αλλά αυτά είναι για τις λίστες, στην πραγματικότητα, ε, όταν βλέπεις τους Metallica μπροστά σου στα 16 σου, σας διαβεβαιώ ότι δεν σκέφτεσαι «στράβωσα που έγινε εμπορική η μπάντα», όσο και να το σκέφτεσαι όταν δεν είναι μπροστά σου. Που εγώ το σκεφτόμουν δηλαδή, το (ξανα)ομολογώ, ήμουν το κλασικό παιδί που στράβωσε που το integrity μαζί με τις δισκάρες και τον μύθο Metallica μεταλλάχτηκε διά παντός. Αλλά να μην λέω τα δυσάρεστα, η ιστορία είναι διαποτισμένη με φανμποϊλίκι και έτσι θα την κρατήσουμε. Υπάρχει και μια τρίτη μεριά που είναι ενδιαφέρουσα. Για κάποιο λόγο δεν το ξέρει πολύς κόσμος ότι κάποιοι γνώρισαν τους Metallica εκείνη την ημέρα. Είχα διαβάσει μάλιστα σε ένα Hammer (ή Invader; δεν θυμάμαι), χρόνια μετά, κάποιον που έγραψε "μην ακούτε αυτούς που πουλάνε παραμύθια ότι γνώρισαν τους Metallica τότε, μόνο τα παιδιά από το catering τους είδαν" ή κάπως έτσι. Το οποίο ειλικρινά ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς προέκυψε. Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι οι Metallica μίλησαν και αράξανε για κανά τέταρτο(;) με 20 άτομα από το κοινό. Και είχε και ένα φωτογράφο. Και μια κυρία που μας πήγε μέχρι τα παρασκήνια. Προτρέχω όμως.


Ανακοινώνεται λοιπόν που λέτε ότι θα έρθουν οι Metallica. Πού ακριβώς το άκουσα ότι θα έρθουν δεν θυμάμαι καθόλου δυστυχώς και μου χαλάει το ίντρο, οπότε θα αυτοσχεδιάσω την σκηνή τοποθετώντας με σε μια τυπική μέρα του 1993. Πιθανότατα είχε γίνει έτσι και ο αυτοσχεδιασμός μου να είναι απλώς η ίδια η ανάμνηση.



Βρισκόμουν που λέτε ανάμεσα από δύο γυναίκες που μου χάιδευαν τα μαλλιά και άκουγαν προσηλωμένες την ανάλυσή μου για το πόσο σπουδαίος αλλά και παραγνωρισμένος δίσκος είναι το Mind Wars των Holy Terror. Η βελούδινη αλλά και αντρίκεια χροιά μου τις είχε υπνωτίσει και αν δεν είχε ακουστεί το νέο από το ραδιόφωνο θα είχαμε άλλα. Metallica. Νέα Σμύρνη. Καλοκαίρι. Παροξυσμός χαράς και οι κοπέλες δεν κρατήθηκαν και τελικά είχαμε και τα άλλα. Good times.

Βγήκα από την τουαλέτα αφού ολοκλήρωσα την φαντασίωσή μου σαν absolute sex machine και πήρα τηλέφωνο τον Νάσο. Ή τον Γιάννη. Ή και τους δύο, γενικώς σαν σφιχτοδεμένη μπάντα όλοι την ώρα παρέα κάναμε, μαζί θα ήταν. Γεγονός της χιλιετίας. Ό,τι και να λέγαμε για το Black Album, που όπως είπα, λέγαμε, έρχονταν οι Metallica. Γκέγκε; Πρώτη φορά. Έβερ. ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ 1988!

Κρήτη, ξε-Κρήτη, θα είμασταν εκεί, αυτό το γνωρίζαμε με απόλυτη βεβαιότητα και ας ήμουν 16 εγώ και 15 οι άλλοι. Το μεγάλο κλου όμως συνέβη αργότερα, όταν έπεσε στα χέρια μου ο Ελεύθερος Τύπος, αυτή η εφημερίδα, ούτε θυμάμαι σε ποιανού το σπίτι την βρήκα και γιατί την διάβαζα. Εκεί είχε την είδηση της συναυλίας αλλά και Μεγάλο Διαγωνισμό (ή Σούπερ Διαγωνισμό, κάτι γκράντε πάντως). Αν μας απαντήσετε στις πολύ δύσκολες ερωτήσεις που ακολουθούν και είστε από τους 40 πρώτους που πιάσουν γραμμή στο τηλέφωνο, είτε θα κερδίσετε meet n’ greet pass, είτε θα μπείτε στο snakepit (η τρύπα στην μέση της σκηνής στην περιοδεία του Black Album) να παρακολουθήσετε τον James πιο κοντά και από τον Lars. Μάδερ φάκερ, σάλια παντού.

Οι πολύ δύσκολες ερωτήσεις ήταν ποιος ήταν ο πεθαμένος, η δισκογραφία μέχρι τότε (οι εξής 5 δίσκοι) και ποιοι ήταν οι ιδρυτές. Παλούκια πραγματικά. Φορ δε ρέκορντ, την επομένη του διαγωνισμού, μέσα στους νικητές σύμφωνα με το άρθρο ήταν και μια κοπέλα που «τους είπε ακόμη και σε ποια παραλία του LA βρέθηκαν να τα πουν» Ναι, την παραλία. Ούτε εγώ παιδιά. Χαιρετίζω αυτή την κοπέλα που τρόλαρε τον δημοσιογράφο, ελπίζω να κέρδισε κάτι έξτρα. Αυτός εντυπωσιάστηκε με το εύρος των γνώσεων των οπαδών: «το μόνο που δεν μας είπε ήταν και το χρώμα των μαγιώ που φορούσαν ο Lars και ο James!», σχολίαζε με θαυμασμό και καταπληκτικό χιούμορ.
Εν πάσει περιπτώσει, εμείς (Νάσος και εγώ), την αράξαμε την μέρα του διαγωνισμού σπίτι του δίπλα στο τηλέφωνο. Νομίζω 1 ή 2 το μεσημέρι ξεκινούσε ο χρόνος. Αλλά είχαμε το Κρυφό Όπλο: Το αναλογικό τηλέφωνο. Παπάρια κρυφό, το 1993 πολλοί είχαν ακόμα. Άλλο ήταν το μυστικό όμως…


Στα αναλογικά τηλέφωνα, αυτά με το γυριστό καντράν λέω, αν κρατήσεις το τελευταίο νούμερο χωρίς να αφήσεις το καντράν να επανέλθει, δεν παίρνει τηλέφωνο, αλλά δεσμεύει την γραμμή. Έτσι είπε κάποιος στον Νάσο δηλαδή, ιδέα δεν είχαμε αν ισχύει. Εμείς πάντως, you bet your ass, δεσμεύσαμε την γραμμή πέντε λεπτά πριν, τουτέστιν κρατούσα το δάχτυλό μου στο τελευταίο ψηφίο και άρχισα να τρέμω από προσμονή. Μιλάμε για στομάχι φουλ της πεταλούδας, νοερή προσευχή και βλέμματα αγωνίας στον Νάσο που κοιτούσε το ρολόι του σαν τον τύπο της NASA με το γιλέκο στην εκτόξευση πυραύλου. ΟΚ, το παραδέχομαι, πήγαμε να κλέψουμε κιόλας, πήραμε και δέκα και πέντε λεπτά νωρίτερα και μας την είπανε. Αλλά δεσμεύσαμε και εμείς το τηλέφωνο και τελικά ο Νάσος είπε «πάμε!» και άφησα το καντράν να γυρίσει και να καλέσει.

…Μιλούσε. Ξαναπήραμε. Μιλούσε. Σκατά και απόσκατα. Ποιος μαλάκας με είχε να κρατάω το δάχτυλο μου στην συσκευή ήθελα να ξέρω. Ξαναπήραμε. ΚΑΛΕΙ! Χάι φάιβ!
Μην τα πολυλέω, τις ήξερα τις απαντήσεις (εγκυκλοπαίδεια παιδί μου) και... κέρδισα! Το ακόμα πιο ωραίο βέβαια ήταν ότι είπα στον τύπο «κοίτα, είναι και ένας φίλος εδώ, τα ξέρει και αυτός, κερδίζει και αυτός, έτσι;». Έτσι. Ταυτόχρονα από την Αθήνα, η αδερφή μου (the Annihilator sistah!) κέρδιζε και αυτή. Τρου στόρι, καμία συνεννόηση, κανένα βύσμα. 3 από τα 20 Meet n’ Greet πάσα στα χέρια μας, καθόλου άσχημα.

Κλείνοντας το τηλέφωνο θυμάμαι ότι χοροπηδάγαμε σαν τα κατσίκια, αγκαλιαζόμασταν στον αέρα, φωνάζαμε πολύ και μας την είπε γελώντας η μητέρα του Νάσου. Μεγάλες στιγμές. Πολύ μεγάλες στιγμές. Η χαρά της ημέρας γιορτάστηκε τρώγοντας σνίτσελ. Άσχετο, το ξέρω. Αλλά ήταν φοβερά σνίτσελ.

"Μαλάκα. Θα δούμε Metallica ρε".

Στο επόμενο: 27 Ιουνίου 1993.

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front