Εξώφυλλο όσο πιο καλτ χέβι μέταλ γίνεται, ένα μεγάλο πράσινο τέρας ξεσκίζει τον σατανά σε ένα τοπίο με φωτιές, συντρίμμια και νεκροκεφαλές με το κιλό, με το 666 χαραγμένο στο μέτωπο, τέτοια πράγματα.
Η πρώτη μου ανάμνηση είναι του γκουρού Ανδρέα να το ακούει συνέχεια, μα συνέχεια στο οικογενειακό πικάπ-έπιπλο (αυτά τα εκτρώματα, ναι). Ε, τελικά το έκανε ανοιχτή εγγραφή σε κασσέτα και άρχισε να παίζει και στο δωμάτιο το βράδυ. Ο αδερφός μου κοιμάται με μουσική, εγώ ποτέ δεν μπόρεσα, οπότε άκουγα μουσική και νέες κυκλοφορίες από 10-12 ανάλογα πότε τέλειωνε η εκάστοτε κασσέτα.
Το Φλότσαμ λοιπόν το λατρέψαμε. Γρήγορο, σπιντ όμως εντελώς, ωραία δυνατή και ιδιαίτερη παραγωγή (μεγάλη μούρη ο Μετόγιερ, κρίμα που δεν τον εκτιμούν έξω από το μέταλ, έβγαλε μεγάλη ποικιλία στον ήχο του ευρύτερου είδους) και τα δύο πιο χτυπητά πράγματα: Η φωνή που ενίοτε πήγαινε πολύ ψηλά αλλά στο έβγαζε πάρα πολύ σαν πόρωση, και όπως είπα, η ταχύτητα. Α, και το μπάσο, ειδικά σε κάνα δυο μπαμ σημεία.
Σαν κομμάτια δύο ξεχωρίζουν ιδιαιτέρως, τα 2 έπη από άποψη διάρκειας, 9 λεπτά και. Το ομώνυμο και το Metalshock, τα οποία παρεμπιπτόντως λένε και ένα παραμύθι που συνοψίζεται στο εξής:
Έρχεται η Αποκάλυψη, ο κακός σατανάς τα κάνει όλα ώπα, πυρηνικά, θανατικά και τέτοια αλλά εκεί που όλα είναι κώλος, μέσα από το power metal (όρος που ακόμα εσώκλειε και θρας σπιντ), χάρη στο power metal, εξαιτίας του power metal, δεν κατάλαβα ακριβώς, γεννιέται ο Φλοτζίλα, το πράσινο τέρας που δεσπόζει στο εξώφυλλο. Αργότερα ο Newsted για αυτούς που αγωνιούσαν έδωσε τις περαιτέρω σημαντικές πληροφορίες ότι είναι πράσινος γιατί έχει λέπια, γιατί ήρθε από τη θάλασσα. Ναι, ούτε εγώ κατάλαβα, αλλά 'ντάξει, τέρας, θάλασσα, Κθούλου κι έτσι, φάση έχει. Επίσης αν δεν πήγαινε μετά στους Μετάλλικα, θα ήθελε να συνεχίσει την ιστορία του και να τον δείξει και πιο ώριμο, εξελιγμένο, με πανοπλία λέει. Τι να την κάνει την πανοπλία, εδώ τον σατανά τον έκανε αλοιφή τσίτσιδος, αντρίκεια, έτσι δεν είναι; Και ποιον θα πάλευε μετά; Καυτές ερωτήσεις που θα μείνουν για πάντα αναπάντητες γιατί ο Jason Newsted, ηγετικό στέλεχος και από τους κύριους συνθέτες παρακαλώ έφυγε και πήγε στους Metallica, όπου και δεν τον αφήσανε να ξαναγράψει τίποτα, μουσική ή παραμύθι. Κρίμα.
Πού ήμουν; Α, ναι, στα δύο έπη. Το ομώνυμο είναι στην τσίτα τα ριφ, σπιντ με νέφτι στον πισινό και ο Eric AK, η φωνή με τη χρυσή τσιρίδα να γκαζώνει ανελέητα. Όλα αυτά αφού έχει προηγηθεί ένα πανέμορφο ίντρο, με ακουστικές κιθάρες και ένα ωραίο lead. Και εδώ σταματάνε τα αστεία για πράσινα τέρατα και τέτοια, διότι μπορεί τα 18χρονα πόσο-ήταν να μην βάζανε φωτιά στο δρόμο με τη στιχουργία τους (αν και πολύ αξιαγάπητα γραφική), μουσικά όμως ήταν ταλεντάρες, γράφανε ωραιότατες μελωδίες και ριφάρες. Εν προκειμένω τα 2 έπη έχουν κοινό στοιχείο τα πανέμορφα ίντρο με πολύ μελαγχολικές μελωδίες, τα οποία εκμεταλλεύεται άριστα ο Eric ώστε να οδηγήσουν στο Σκάσιμο, που και στις δύο περιπτώσεις είναι πραγματικά ηλεκτροσόκ για να αρχίσει το σέικερ, κλωτσοπατινάδα στο πιτ και όλα αυτά τα χαρούμενα βίαια που αρέσουν σε μας τους κάφρους. Για έναν σημερινό νέο βέβαια πολύ αμφιβάλλω ότι το σκάσιμο θα τους φανεί Σκάσιμο αλλά το ριφ είναι πάντα ριφ και εκεί το Doomsday παραμένει διαχρονικά άπαιχτο.
Eιδική αναφορά πρέπει να γίνει και στη γέφυρα του Metalshock, διότι είναι το σημείο που έκανε τον κόσμο να ξέρει ποιος είναι ο Newsted πριν πάει στους Metallica. Παίζει ένα ωραίο ριφάκι στο μπάσο, πραγματικά γκρουβαριστό, το οποίο σπιντάρει και το ντύνουν τα leads θαυμάσια. Highlight στάνταρ.
Από εκεί και πέρα, ο δίσκος έχει καταπληκτικές συνθέσεις που και εδώ ανάλογα ποιον θα ρωτήσεις θα πάρεις και διαφορετική απάντηση για το αγαπημένο του. Εμένα είναι ο thrash ύμνος Der Fuhrer ("κακοί ναζί" στίχοι, μια χαρά), το Iron Tears που είναι το τεστ για το αν θα ανεχθείς τον Eric, μπαίνει με υπερτσιρίδες και αν δεν αρέσκεσαι σε αυτά, η αντιπάθεια είναι δεδομένη, anyway, σκοτώνει ασύστολα και το She Took an Axe, που διηγείται την ιστορία της Lizzy Borden που έριξε από 40 τσεκουριές στην μάνα της και αφού είδε τι έκανε, έριξε 41 στον μπαμπά.
Εξίσου αγαπημένο και το Hammerhead, που ανοίγει τον δίσκο και είναι ένας δυναμίτης όπως αρμόζει σε αυτές τις περιπτώσεις και που δίνει άμεσα το στίγμα των Flots: Ταχύτης, μελωδία, φωνητικάρες που σε ανύποπτο χρόνο θα τσιτώσουν. Τα αυτά ισχύουν και για τα Desecrator, USLW και λιγότερο για το Fade to Black που είναι απλή συνωνυμία με το άλλο, το γνωστό. Το CD περιέχει και ένα από τα αγαπημένα μου instrumental, το Flotzilla, το οποίο είναι τίγκα σε θρασοσπιντ/πάουερ (παλαιάς κοπής) ριφάρες και πονηρά leads που τελικά κάνουν πολύ κουλ το ομώνυμο τέρας. Αγαπάμε και στηρίζουμε σθεναρώς. Σε βινύλιο κυκλοφόρησε ως EP λίγο μετά το Doomsday. Ε, και το CD ένα χρόνο μετά βγήκε, δεν βγαίνανε τότε και πολλά, τέλος πάντων.
Η συνέχεια περίεργη. Η ορμή του Doomsday κράτησε και στον επόμενο δίσκο, ο οποίος ούτως ή άλλως περιείχε στις μισές συνθέσεις ως credit τον Newsted και κομμάτια που δεν μπήκαν απλώς στο ντεμπούτο (όπως το I Live You Die, υπερέπος των πέντε ηπείρων) και με μια ακόμα δυναμικότερη παραγωγή και ήχο, σκοτώνει. Ο λόγος βέβαια για το No Place for Disgrace, που μαζί με το Doomsday αποτελούν απολύτως απαραίτητες προσθήκες στη δισκοθήκη κάθε ανθρώπου που λέει ότι του αρέσει το thrash ή το speed. Κομμένες και οι καταχρήσεις στις τσιρίδες του Eric, δεν υπάρχουν δικαιολογίες πραγματικά.
Μετά, η κατάρα του τρίτου δίσκου που έχει χτυπήσει τόσα και τόσα γκρουπ και είναι πράγματι άξιο μελέτης, χτυπάει και τους Φλότσαμ. Πολυεθνική που νομίζει ότι έχει βρει τους νέους Μετάλλικα, παραγωγός ο Alex Perialas και το αποτέλεσμα είναι μουσικά απλοποιημένο Justice for All, σε ήχο Anthrax εποχής State of Euphoria. Για κάποιο λόγο ο Perialas όποιον έπιασε εκείνη την εποχή τον έκανε να ακούγεται σαν τους Anthrax. Δεν τους πήγαινε. Ο δίσκος (When the Storm Comes Down) προσπαθεί να τον αντιπαθήσεις πριν σφυρίξει έναρξη. Πάει το ωραιότατο χαρακτηριστικό logo τους, ένα τραγικά άθλιο εξώφυλλο, που για Flotsam δεν είναι να πεις ότι έχεις και προσδοκίες και βέβαια οι ταχύτητες πάπα. Έχει δυο κομματάρες (Suffer the Masses, October Thorns - να έχετε πάρει τρεις γεμάτες τζούρες πριν το υπέροχο σόλο) και από κουβέντες με άτομα κάποιοι γουστάρουν γενικά, αλλά δεν βαριέσαι... Μέτριο το λέω και επιμένω.
Του κάκου πάω να πάρω και το Cuatro, το καλοκαίρι του 93 μιας και ανέβηκα να δω Μετάλικα, τους οποίους και συνάντησα, και το αναφέρω όχι μόνο για το ποζεριλίκι neener-neener του πράγματος, αλλά γιατί κρατούσα και το doomsday να μου το υπογράψει ο Jason, να νιώσει Δικαίωση και αυτός και να τον κάνω να με αγαπήσει. Το οποίο ξέχασα να του δώσω γιατί ο πάκος με τα booklet από την ιδρωμένη κωλότσεπη δεν το είχε, είχε κολλήσει και σαν βλαμμένος 16χρονος Μετάλικα φανμπόης δεν είχα εγκεφαλική λειτουργία παρά μόνο για τα απολύτως απαραίτητα. Τεράστιο σπάσιμο που δεν έδωσα στον Jason το Doomsday να μου το υπογράψει, κάθε φορά που το θυμάμαι σπάζομαι. Ναι, Cuatro λοιπόν.
Καλούτσικα κομμάτια, μερικά πολύ καλά αλλά παραγωγή τόσο αδύναμη που τα αδικεί κατάφωρα. ΣΟΦΤ, πολύ όμως και σε κάνα δυο κομμάτια δεν ενοχλεί, στα περισσότερα όμως ενοχλεί. Πολύ. Εμένα. Τώρα αν σε κόσμο αρέσει ο δίσκος δεν ξέρω γιατί ήδη βρισκόμαστε στην μ.Ν. εποχή, όπου μέταλ και τέτοια γραφικά δεν πουλάνε πολύ, οι μικρομεσαίοι που δεν τα κατάφεραν ακόμα πούλο. Και όσοι δεν πάρουν ξεκάθαρη θέση για το στρατόπεδο που πολεμάνε δεν θα βρουν στοργή πουθενά. Ε, οι Φλότσαμ το πήρανε χαμπάρι αργά, τους πήρε δύο δίσκους ακόμα για να αρχίσουν να μιλάνε για επιστροφή στις ρίζες και τέτοια, εγώ πάντως δεν τσίμπησα (γάτος λέμε!) και δεν τσίμπησε και η πλειοψηφία του μεταλόκοσμου.
Έχω ακούσει από youtube σκόρπια κομμάτια. Μερικά πολύ συμπαθητικά, καμία σχέση με την Μαγεία των 2 πρώτων, αλλά έχουν κιθαριστέρ παπατζή τώρα, sweep και τέτοια και άγιος ο θεός, θρασίζουν πάλι, ο Eric το'χει γυρίσει σε Hetfield Μητσικωστέικα, τέρμα οι τσιρίδες, το'χε γυρίσει και στο country για ένα φεγγάρι μέχρι που ξαναπείνασε μάλλον, τους έβλεπα άνετα live αν είχα φράγκα.
To Doomsday for the Deceiver είναι μέσα στα 3 αγαπημένα μου άλμπουμ της ζωής μου. Το αγαπώ, για τις πολύ ιδιαίτερες και χαρακτηριστικές συνθέσεις του, το μοναδικό του χαρακτήρα και ήχο και γιατί συνδυάζει πολλές αδυναμίες μου: speed και thrash με αίσθηση US Metal μελωδίας. Κλάσικ.
No comments:
Post a Comment